Lezersrecensie
Zwijg niet als slachtoffer; praat zodat de verkrachter er niet me weg komt!
In haar in 2019 in Nederland verschenen boek ‘Waar we over praten als we over verkrachting praten’ stelt Sohhaila Abdulali dat verkrachting weliswaar deel uitmaakt van de totaliteit van het leven, maar weigert ze te accepteren dat het iets onvermijdelijks is. Verkrachting is een keuze en het is alleen een keuze die verkrachters maken om wel of niet te verkrachten. (p.229) En verkrachten is geen seks, het is seksueel geweld.
Bij alle verhalen, voorbeelden en beschrijvingen blijft Abdulali in haar boek benadrukken dat slachtoffers niet mogen zwijgen, maar moeten praten over hun verkrachting. Alleen hun verkrachters zijn verantwoordelijk en alleen hun verkrachters kiezen ervoor om te verkrachten.
DAT IS WAAR WE OVER PRATEN ALS WE OVER VERKRACHTING PRATEN.
Zelf werd ze als tiener urenlang door vier gewapende mannen verkracht. Ze verzette zich niet omdat haar vriend, die daarvan getuige moest zijn, anders gecastreerd zou worden. Bijna dertig jaar later zegt ze daarover: “Ik heb niet het loodje gelegd omdat ik mijn verkrachters beloofde dat ik hun geheim zou bewaren, ik verzon een heel draaiboek over dat ik met hen zou uitgaan als ze ons zouden vrijlaten, ik heb gezegd dat ik een ziekte had, heb op hun gemoed gespeeld dat zij toch fatsoenlijke jongens waren, heb alles uit de kast gehaald om te voorkomen dat ze me zouden doodmaken. Ik heb me van het randje van de dood gepraat en ik praat nog steeds.” (p.25)
Abdulali heeft van begin af aan afstand genomen van de onzinverhalen dat verkrachte vrouwen niet geloofd moeten worden en dat die vrouwen hun familie te schande maken: ‘ze zal het er wel naar gemaakt hebben, kijk eens hoe ze erbij loopt, ja wat verwacht je als je met een jongen meegaat, enz.’ Veel verkrachte vrouwen kunnen dat niet aan en zwijgen daarom liever over misbruik en verkrachting. Zelf heeft ze nooit gezwegen, haar vader geloofde haar meteen en liet haar aangifte doen.
In het algemeen wordt het vrouwen die aangifte van aanranding of verkrachting willen doen nog steeds niet gemakkelijk gemaakt, integendeel: “De politie geloofde ons niet, onze zichtbare wonden ten spijt en de arts was té gegeneerd om mij fatsoenlijk te onderzoeken. Als je mijn politiedossier erop naslaat, vind je een door mij ondertekend rapport waarin staat dat er die nacht niets is voorgevallen. Ik zie het mezelf nog opschrijven. Alleen zo kon ik voorkomen dat de politie mij ‘om mij te beschermen...’ zou vastzetten. Dus loog ik. Maar ik heb niet gelogen dat ik verkrácht was, ik heb gelogen dat ik niet verkracht was. (p.34)
Behalve dat aan zwijgende slachtoffers geen hulp geboden kan worden, heeft zwijgen over verkrachting nog een ander rampzalig effect: de daders komen ermee weg. Door juist niet te zwijgen, maar te praten heb je een veel krachtiger wapen in handen. Kijk naar de schandalen rond Bill Cosby, Harvey Weinstein, Kevin Spacey, R.Kelly, Jeffrey Epstein, enz. nadat zwijgen over hun machtsmisbruik door slachtoffers doorbroken werd.
Het vraagt moed om je uit te spreken over seksueel geweld, maar mede dankzij #MeToo is de alom aanwezigheid van seksueel wangedrag en verkrachting niet langer meer te negeren en krijgen we meer zicht op de wereldwijde verkrachtingscultuur.
Schrijfster Abdulali neemt dan ook krachtig stelling tegen het “bizarre staaltje zelfhaat dat in Frankrijk opwalmde uit brieven van iconen als Catherine Deneuve, die ‘al die feministische mannenhaatsters verzoekt hun zure ideetjes verre te houden van de Franse vrouw, die in hun relaties met mannen een harmonie ervaren die ze graag willen behouden’.
Abdulali vervolgt: “Zeg dat vooral tegen die 53% Franse vrouwen die zeggen met seksueel geweld of intimidatie te maken hebben.” Vrouwelijke (maar ook mannelijke) slachtoffers, hun gezinnen en hun carrières worden al veel te lang beschadigd door het zwijgen waarmee ze hun misbruikers beschermen. “
Ook over Trump neemt Abdulali geen blad voor de mond: “In de VS staat momenteel een trots seksueel roofdier aan het roer. Voor mensen die aangerand zijn, met name door een gezagsfiguur, is dat verpletterend; de grote boze wolf is de baas en je kunt nergens schuilen. Als de president van een land zich op de borst klopt over zijn handtastelijkheden kan hij net zo goed tegen mannen zeggen dat dit aanvaardbaar gedrag is. En tegen vrouwen kan hij net zo goed zeggen dat het hun lot is om aangerand en ontmenselijkt te worden.”(p.139)
Een van de meest genoemde aspecten na verkrachting is de controle kwijt zijn. Willoos slachtoffer zijn in welke vorm dan ook, is altijd pijnlijk en vernederend, maar dat geldt vooral bij verkrachting.
Seksueel misbruik schendt praktisch alle denkbare grenzen. Fysieke, seksuele, emotionele, mentale en spirituele grenzen worden met voeten getreden. Deze schendingen laten slachtoffers achter in een grenzeloze staat van onmacht. Daardoor is hun vermogen aangetast om in de toekomst hun grenzen aan te geven. Op volwassen leeftijd worstelen misbruikslachtoffers nog vaak met het aangeven van grenzen in al hun relaties. (p.175 e.v.)
Een ander energieslurpend gevolg van verkrachting is de gigantische inspanning om geheimen te bewaren. Geheimen zijn als kankergezwellen: ze muteren op allerlei onvoorspelbare manieren, brengen vreemde vervormingen met zich mee en hebben giftige bijwerkingen.
Door hun zwijgen te doorbreken, lukte het meer dan 250 seksueel misbruikte turnmeisjes in de VS hun sportarts Larry Nasser aan de schandpaal te nagelen. Zij vertrouwden hem en dat vertrouwen strafte hij af met verraad van de meest weerzinwekkende soort. Het was dan ook intens bevredigend om de livestream te zien van de ene na de andere jonge vrouw die hem in de rechtszaal in zijn gezicht de waarheid zei: “Je hebt misbruik gemaakt van mijn argeloosheid en mijn vertrouwen. Je was mijn arts. Hoe kon je?” (p.194)
Met haar boek en de ruim honderd links naar relevante websites, documentaires en bronnen, maar vooral met haar assertieve en open opstelling geeft Sohaila Abdulali hoopgevende en praktische handvatten aan slachtoffers van seksueel misbruik, familie en hulpverleners om los te komen van het verleden en de blik op een nieuw leven in de toekomst te richten.
Jan Bierhoff
Bij alle verhalen, voorbeelden en beschrijvingen blijft Abdulali in haar boek benadrukken dat slachtoffers niet mogen zwijgen, maar moeten praten over hun verkrachting. Alleen hun verkrachters zijn verantwoordelijk en alleen hun verkrachters kiezen ervoor om te verkrachten.
DAT IS WAAR WE OVER PRATEN ALS WE OVER VERKRACHTING PRATEN.
Zelf werd ze als tiener urenlang door vier gewapende mannen verkracht. Ze verzette zich niet omdat haar vriend, die daarvan getuige moest zijn, anders gecastreerd zou worden. Bijna dertig jaar later zegt ze daarover: “Ik heb niet het loodje gelegd omdat ik mijn verkrachters beloofde dat ik hun geheim zou bewaren, ik verzon een heel draaiboek over dat ik met hen zou uitgaan als ze ons zouden vrijlaten, ik heb gezegd dat ik een ziekte had, heb op hun gemoed gespeeld dat zij toch fatsoenlijke jongens waren, heb alles uit de kast gehaald om te voorkomen dat ze me zouden doodmaken. Ik heb me van het randje van de dood gepraat en ik praat nog steeds.” (p.25)
Abdulali heeft van begin af aan afstand genomen van de onzinverhalen dat verkrachte vrouwen niet geloofd moeten worden en dat die vrouwen hun familie te schande maken: ‘ze zal het er wel naar gemaakt hebben, kijk eens hoe ze erbij loopt, ja wat verwacht je als je met een jongen meegaat, enz.’ Veel verkrachte vrouwen kunnen dat niet aan en zwijgen daarom liever over misbruik en verkrachting. Zelf heeft ze nooit gezwegen, haar vader geloofde haar meteen en liet haar aangifte doen.
In het algemeen wordt het vrouwen die aangifte van aanranding of verkrachting willen doen nog steeds niet gemakkelijk gemaakt, integendeel: “De politie geloofde ons niet, onze zichtbare wonden ten spijt en de arts was té gegeneerd om mij fatsoenlijk te onderzoeken. Als je mijn politiedossier erop naslaat, vind je een door mij ondertekend rapport waarin staat dat er die nacht niets is voorgevallen. Ik zie het mezelf nog opschrijven. Alleen zo kon ik voorkomen dat de politie mij ‘om mij te beschermen...’ zou vastzetten. Dus loog ik. Maar ik heb niet gelogen dat ik verkrácht was, ik heb gelogen dat ik niet verkracht was. (p.34)
Behalve dat aan zwijgende slachtoffers geen hulp geboden kan worden, heeft zwijgen over verkrachting nog een ander rampzalig effect: de daders komen ermee weg. Door juist niet te zwijgen, maar te praten heb je een veel krachtiger wapen in handen. Kijk naar de schandalen rond Bill Cosby, Harvey Weinstein, Kevin Spacey, R.Kelly, Jeffrey Epstein, enz. nadat zwijgen over hun machtsmisbruik door slachtoffers doorbroken werd.
Het vraagt moed om je uit te spreken over seksueel geweld, maar mede dankzij #MeToo is de alom aanwezigheid van seksueel wangedrag en verkrachting niet langer meer te negeren en krijgen we meer zicht op de wereldwijde verkrachtingscultuur.
Schrijfster Abdulali neemt dan ook krachtig stelling tegen het “bizarre staaltje zelfhaat dat in Frankrijk opwalmde uit brieven van iconen als Catherine Deneuve, die ‘al die feministische mannenhaatsters verzoekt hun zure ideetjes verre te houden van de Franse vrouw, die in hun relaties met mannen een harmonie ervaren die ze graag willen behouden’.
Abdulali vervolgt: “Zeg dat vooral tegen die 53% Franse vrouwen die zeggen met seksueel geweld of intimidatie te maken hebben.” Vrouwelijke (maar ook mannelijke) slachtoffers, hun gezinnen en hun carrières worden al veel te lang beschadigd door het zwijgen waarmee ze hun misbruikers beschermen. “
Ook over Trump neemt Abdulali geen blad voor de mond: “In de VS staat momenteel een trots seksueel roofdier aan het roer. Voor mensen die aangerand zijn, met name door een gezagsfiguur, is dat verpletterend; de grote boze wolf is de baas en je kunt nergens schuilen. Als de president van een land zich op de borst klopt over zijn handtastelijkheden kan hij net zo goed tegen mannen zeggen dat dit aanvaardbaar gedrag is. En tegen vrouwen kan hij net zo goed zeggen dat het hun lot is om aangerand en ontmenselijkt te worden.”(p.139)
Een van de meest genoemde aspecten na verkrachting is de controle kwijt zijn. Willoos slachtoffer zijn in welke vorm dan ook, is altijd pijnlijk en vernederend, maar dat geldt vooral bij verkrachting.
Seksueel misbruik schendt praktisch alle denkbare grenzen. Fysieke, seksuele, emotionele, mentale en spirituele grenzen worden met voeten getreden. Deze schendingen laten slachtoffers achter in een grenzeloze staat van onmacht. Daardoor is hun vermogen aangetast om in de toekomst hun grenzen aan te geven. Op volwassen leeftijd worstelen misbruikslachtoffers nog vaak met het aangeven van grenzen in al hun relaties. (p.175 e.v.)
Een ander energieslurpend gevolg van verkrachting is de gigantische inspanning om geheimen te bewaren. Geheimen zijn als kankergezwellen: ze muteren op allerlei onvoorspelbare manieren, brengen vreemde vervormingen met zich mee en hebben giftige bijwerkingen.
Door hun zwijgen te doorbreken, lukte het meer dan 250 seksueel misbruikte turnmeisjes in de VS hun sportarts Larry Nasser aan de schandpaal te nagelen. Zij vertrouwden hem en dat vertrouwen strafte hij af met verraad van de meest weerzinwekkende soort. Het was dan ook intens bevredigend om de livestream te zien van de ene na de andere jonge vrouw die hem in de rechtszaal in zijn gezicht de waarheid zei: “Je hebt misbruik gemaakt van mijn argeloosheid en mijn vertrouwen. Je was mijn arts. Hoe kon je?” (p.194)
Met haar boek en de ruim honderd links naar relevante websites, documentaires en bronnen, maar vooral met haar assertieve en open opstelling geeft Sohaila Abdulali hoopgevende en praktische handvatten aan slachtoffers van seksueel misbruik, familie en hulpverleners om los te komen van het verleden en de blik op een nieuw leven in de toekomst te richten.
Jan Bierhoff
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JanBierhoff
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
