Stijgt voor mij niet boven het genre 'streekroman' uit

Na haar scheiding is Hanna vanuit Londen vertrokken om weer in haar geboortedorp te gaan wonen, het Ierse kustdorpje Finfarran. Ze werkt in de plaatselijke bibliotheek en rijdt daarnaast rond met een boekenbus om alle afgelegen dorpjes op het schiereiland van boeken te voorzien.

Hanna kan maar moeilijk aan het dorpse leven wennen. Als de gemeente hun nieuwe investeringsplannen bekend maakt en hieruit blijkt dat er voor de bibliotheek in Finfarran geen geld meer is, komt Hanna toch in actie. Graag wil ze de bibliotheek en zijn sociale functie behouden. Door samen te werken met de bewoners ontdooit de stugge vrouw langzaam en leert ze het dorpsleven steeds meer waarderen.

Het verhaal komt maar langzaam op gang. De schrijfster houdt van uitgebreide beschrijvingen, zowel van het dagelijks leven in Finfarran als de prachtige natuur eromheen. Daardoor kun je je goed inleven in het verhaal. Echter zijn alle beslommeringen van het leven in dit dorpje soms te veel van het goede. Niet alle verhaallijnen zijn even interessant. De bewoners van het dorp spelen een belangrijk rol in het boek, maar zijn helaas allemaal erg stereotiep: ze blijven op dezelfde, voorspelbare manier reageren en maken geen karakterontwikkeling door. Dit geldt in iets mindere mate voor de hoofdpersoon, maar toch maakt dit het verhaal te cliché.

Op driekwart van het boek komt er vaart in het verhaal, doordat de bibliotheek met sluiten bedreigd wordt. Vanaf dan gaat het meer leven, maar toch stijgt dit boek voor mij niet boven het genre ‘streekroman’ uit.