Mooi, gevoelig, prachtig

Mooi, gevoelig, prachtig. Die drie woorden typeren eigenlijk dit boek. Toch passen ook de woorden benauwend, verstikkend en vervreemdend bij dit verhaal. Want dat is precies hoe de vijftienjarige Aza haar leven met een angststoornis ervaart. Ze heeft het gevoel dat ze niet meespeelt in haar leven, dat ze niets ze willen heeft. Haar leven voelt als een verhaal dat over haar verteld wordt en waarin zij maar gewoon moet meedoen.

Toch is Aza ondanks alles ook een gewoon tienermeisje dat probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden: ze maakt ruzie met haar moeder maakt, gaat met frisse tegenzin naar school en eet met haar beste vriendin Daisy bijna elke dag bij de Appelbees.

Wanneer Daisy en zij horen dat miljardair Russel Pickett voortvluchtig is en dat er een grote beloning is voor dé gouden tip over zijn verblijfplaats, gaan ze op onderzoek uit. Aza blijkt een verleden te hebben met zijn zoon, Davis Pickett. Er ontspint zich een prachtig verhaal waarin enerzijds de zoektocht naar Davis' vader centraal staat en anderzijds de opbloeiende romance tussen Aza en Davis en de manier waarop Aza hiermee omgaat. Want hoe kun je een normaal (liefdes)leven combineren met een gedachtespiraal die je nooit met rust laat en alles voor jou bepaalt?

John Green geeft je als lezer een verrassend eerlijk kijkje in het hoofd van Aza. Je leest hoe haar gedachten rondcirkelen in haar hoofd en alles voor haar bepalen. Je ziet ook hoe Aza probeert om deze gedachten tegen te spreken en zo tot stoppen te dwingen, helaas tevergeefs.

Het verhaal is écht een aanrader. Je wordt erdoor aan het denken gezet en probeert constant om jezelf te verplaatsen in het karakter van Aza. De opmerkingen van Daisy zorgen gelukkig ook voor luchtigheid in het boek, zodat er wel wat te lachen valt. Ondanks dat ik de eerste paar hoofdstukken even moest aftasten welke richting het boek op ging, kreeg het me daarna helemaal in zijn greep en kon ik haast niet stoppen met lezen.