Verhaal boeide me van begin tot einde

Dit verhaal beschrijft het leven van de zusjes Rita en Rosie Stevens. Enkele jaren nadat hun vader is omgekomen in de Tweede Wereldoorlog hertrouwt hun moeder met een nieuwe man. Deze man heeft echter geen zin om voor de meisjes te zorgen en staat erop dat ze naar een weeshuis gaan. De periode in het weeshuis is verschrikkelijk en de meisjes willen niets liever dan naar huis. Maar dit kan niet: hun moeder heeft de ouderlijke rechten overgedragen. Als er door omstandigheden een groep kinderen het weeshuis moet verlaten, behoren ook Rita en Rosie tot deze groep. Tijdens een reis van zes weken worden ze per schip naar Australië gebracht om daar een nieuw leven op te bouwen.

Het verhaal greep mij intens aan. Regelmatig heb ik het boek even weggelegd om alle gebeurtenissen te overdenken. Er wordt een prachtig beeld geschetst van levens van de twee dappere zusjes, voor wie je enorm veel sympathie krijgt. Toch is het bijna niet te geloven dat dit soort dingen echt gebeurden, amper zeventig jaar geleden. Ik kon me daar heel boos over maken!

Het laatste deel van het boek vond ik wat minder, het verhaal werd daar erg langdradig. De schrijfster liet de hoofdpersonen zoveel meemaken, dat het ongeloofwaardig over kwam. Toch heeft het verhaal mij van het begin tot het einde geboeid en liet het me nadenken.