Mooi opgebouwd

Het boek begint behoorlijk heftig wanneer het jonge gezin Moreau wordt getroffen door het ongeluk: de ouders van het gezin verongelukken en de drie kinderen komen in een internaat terecht omdat hun enige familielid, een tante, niet voor hen kan zorgen. Je verwacht daarna als lezer dat er allerlei erge dingen zullen gebeuren en dat in de volwassenheid trauma's uit hun jeugd hun levens zullen teisteren. Maar daar gaat deze roman helemaal niet over. Het gaat over de eenzaamheid die alle drie de kinderen (en hun vrienden Toni en Alva die in hun kielzog een grote rol spelen) zelf moeten zien te verwerken. De eenzaamheid van het verlies van hun gezinsleven, van het geluk en van hun broers/zus - zo wordt in het tehuis het jongste kind, de ik-verteller van het boek, Jules, direct bij aankomst gescheiden van zijn broer en zus. Maar hij krijgt er na verloop van tijd wel een vriendin voor terug: Alva - een meisje uit de buurt die haar eigen eenzaamheid moet bevechten nadat haar zusje spoorloos is verdwenen.
Door het boek heen volgen we de kinderen naar volwassenheid, naar hun omgaan met hun verleden en met hun eigen leven.

Het boek is nergens echt zwaar geworden, gelukkig. Het is een mooi opgebouwde roman geworden wat inderdaad afsluit met 'het einde van de eenzaamheid'. Het is niet allemaal koek en ei maar alle hoofdpersonen hebben vrede gesloten met hun leven.
De schrijver was nog maar 32 jaar oud toen hij het boek schreef en dat is verbazingwekkend jong voor iemand die met zo'n inzicht in de menselijke natuur en met zo'n heldere schrijfstijl de lezer meeneemt in de denkwereld van jonge kinderen op weg naar de volwassenheid.
Blz 54: 'Heel even zag ik het verdriet dat zich achter haar woorden en gebaren verborg, en zij op haar beurt zag wat ik diep in mijn binnenste bewaarde. Maar verder gingen we niet. We bleven op elkaars drempel staan en stelden elkaar geen vragen'.

Ik heb genoten van dit boek. Temeer omdat het zo toegankelijk was en je toch mee kon leven met de worstelingen van de hoofdpersonen. En mooi hoe op het eind het cirkeltje rond is wanneer Jules als volwassene nog een keer de beek oversteekt die hij ook als kind heeft overgestoken - als teken van lef en doorzettingsvermogen; de laatste keer bewonderend gadegeslagen door zijn zoon die zo op hem lijkt. Ziet hij kans de waarden die zijn vader aan hem heeft meegegeven aan zijn zoon door te geven? De tijd zal het leren; de tijd die hem heeft gebracht naar het einde van de eenzaamheid.