Duister en verhelderend

Opnieuw gaat Konrað de strijd aan met zijn eigen verleden en duikt hij dieper in het verleden van de kindermisbruikers die we uit het vorige deel kennen. Het is duister en koud in IJsland en dat is het ook in de geest van Konrað. De lezer komt steeds meer over hem en zijn handelen uit zijn tijd bij de politie te weten. Het maakt hem niet direct sympathieker maar wel steeds menselijker. Zijn gevecht met zijn verleden - heeft hij toch meer van het karakter van zijn vader dan hij eigenlijk zou willen? - en wat het betekent voor zijn gemoedsrust worden meesterlijk beschreven door Indriðason. De (sociale) geschiedenis van IJsland, met name omtrent homoseksualiteit, wordt goed weergegeven: de schaamte, de heimelijkheid - het past bij een tijdperk die al lang achter ons ligt maar waarvan de gevolgen nog steeds voelbaar zijn. Dit onderdeel van het boek is voor de auteur altijd net zo belangrijk als het spannende verhaal dat hij wil vertellen.
De lezer komt er eindelijk achter wie de vader van Konrað heeft vermoord, maar is daarmee het einde van zijn speurtocht bereikt?
De titel 'Razende storm' dekt wel zo'n beetje de inhoud van het boek: het is een en al razernij wat er woedt, vooral in emotionele zin. En niet alleen bij Konrað: zijn drammerige zoeken naar de waarheid levert niet alleen hem kopzorgen op, maar rakelt ook grote emoties op die anderen weer raken. Hij moet met veel pijn constateren dat zijn continue gepeur in het verleden niet alleen zijn leven op zijn kop zet, maar dat dat ook geldt voor anderen. Is de waarheid al die woede, verdriet en eenzaamheid waard?