Recensie Redemption Falls

Bestaande uit allerlei vormen van beschrijving, zoals flashbacks, brieven, verslagen van tribunalen, interviews en fictie, beschrijft het boek de harde werkelijkheid van het leven in het Westen van de Verenigde Staten van Amerika rond 1865. De burgeroorlog is voorbij; Abraham Lincoln is net vermoord, de slavernij is afgeschaft en de mensen proberen weer een leven op te bouwen.

Het verhaal gaat over Waarnemend Gouverneur van het Territorium, James O’Keeffe; van Ierse afkomst (de verhouding tussen Ieren en Engelsen is een belangrijke onderstroom in het boek), dronkelap, gehoond door de mensen die hij regeert, weggepromoveerd naar Redemption Falls na het debacle op het slagveld waarbij zijn regiment grotendeels werd afgeslacht en waavoor hij verantwoordelijk wordt gehouden, en geëerd door velen vanwege zijn gevangenschap op en ontsnapping uit Australië en zijn dapper optreden tijdens de burgeroorlog. Hij trouwt met een vrouw van goede stand Lucia, die hem naar het Territorium volgt. Door de pracht en praal waarmee zij aankomt, vervreemdt zij zich direct van de plaatselijke bevolking en dat komt nooit weer goed. O’Keeffe ontfermt zich tegen de wil van zijn vrouw over een jongen, Jeremiah Mooney, die niet wil praten maar mooi kan zingen. Hij is na de burgeroorlog zwervend aangetroffen. Waar komt Jeremiah vandaan en wat heeft hij meegemaakt? Niemand die het weet, behalve Eliza, zijn zuster, die hem zoekt en daarbij alle gruwelen meemaakt die een alleenreizend meisje zonder geld maar kan overkomen.
We zien de onttakeling van O’Keeffe – gaandeweg het boek wordt duidelijk waardoor hij zo getormenteerd is, de strijd van Lucia: moet ze bij O’Keeffe blijven ondanks dat het huwelijk niets meer voorstelt, of is ze beter af thuis in New York, de zware zoektocht van Eliza naar haar broertje, waarbij ze verzeild raakt bij een misdadigersbende en de overlevingsdrang van Jeremiah. Het komt allemaal bij elkaar in een uitbarsting van geweld, moord en doodslag, maar op het allerlaatst zien we ook toekomstperspectief. Dan wordt ook als grote verrassing duidelijk wie de verteller van het verhaal is.

Ik vond het een prachtig boek, ook al is het door de manier waarop het is geschreven geen gemakkelijk leesbaar boek. Maar door de spannende verhaallijnen wil je steeds verder lezen om te weten te komen wat er verder gaat gebeuren.
Ik heb genoten van de plastische beschrijvingen van mensen en gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld door Bridget White (pag. 472): “Toen begon hij in het Iers tegen me te kleppen, maar ik zei tegen ‘m dat ik dat niet verstond, en dat niemand bij ons thuis dat deed, net zo min als geen van onze familie, en dat ik hoopte dat dat zo zou blijven, want wat heb je aan ’n taal die niemand meer kon, behalve ’n stuk of wat piepervretende ouwe sokken in een plaggenhut en ’n paar steile lulhannesen met een joekel van ’n schuldgevoel.”
Ook de verschillende taalstijlen waarin het boek geschreven is, vond ik prachtig: de kenmerkende negertaal van de oude Elizabeth, vroegere dienstbode van O’Keeffe, de taal van de straat van o.a. Eliza, de dichterstaal van Lucia, etc. En als grote tegenstrijdigheid de prachtige gebloemde, hoofse taal van O’Keeffe in zijn brieven aan Lucia en daar tegenover zijn schuttingachtige taalgebruik wanneer hij haar uitvloekt.

Al met al een prachtig epos, te lezen als historische thriller. Een echte aanrader!
Alle hulde trouwens voor de vertalers; het zal vanwege structuur en taalgebruik geen gemakkelijke opgave zijn geweest dit boek te vertalen.