Wat een mooi, droevig en imponerend boek

Shuggie Bain gaat onder je huid zitten. De gevoelige, jongste zoon van Agnes en Shug sr. is door het boek heen een jongetje dat blijft hopen dat alles goed zal komen, al laat iedereen hem in de steek. Zijn oudste zus Catherine weet niet hoe gauw ze het ouderlijk huis moet verlaten en vertrekt met haar man naar Zuid-Afrika om nooit meer om te zien. Zijn broer Leek houdt het nog het langste vol in het huishouden met een continu dronken moeder en een vader die hen heeft laten zitten maar ook hij vertrekt op een gegeven moment, zijn dromen achterlatend. Shuggie blijft altijd hopen dat zijn moeder weer 'beter' zal worden en doet er alles aan om haar terzijde te staan.

In de naargeestige omgeving van Glasgow, waar in de jaren 80 van de vorige eeuw veel armoede heerste, mede door het snoeiharde bezuiningsbeleid van Margaret Thatcher, is het lastig om je eigen identiteit te ontwikkelen. Het is overleven of verzuipen. Het boek is voor een groot deel autobiografisch maar Stuart heeft ervoor gekozen het in romanvorm te laten verschijnen. Omdat hij weet waarover hij schrijft, is het boek authentiek en zonder sentiment en toch ook met altijd dat vleugje hoop en liefde. Zonder die twee laatste ingrediënten was het een boek geworden dat je niet uit kunt lezen. De rauwheid, de grauwe werkelijkheid, de onmacht van volwassenen en kinderen; het is haast te veel ellende en toch weet je dat het ook de werkelijkheid is geweest in die tijd. Je hoefde indertijd de kranten maar open te slaan om te weten dat Stuart niets heeft overdreven. De personages zijn prachtig neergezet in al hun kwetsbaarheid. De kracht van het boek zit hem in de hoop die het zeker op het eind uitstraalt. De hoop dat de ellende ergens kan stoppen en dat er een goed leven om de hoek ligt te wachten voor Shuggie.
Ontroerend, mooi, droevig en imponerend verhaal.