Niet onverdienstelijk

In het dagelijks leven is Bert Spoelstra naast schrijver ook politie-inspecteur. Hij kent zodoende alle finesses van de misdaad en maakt daar gretig gebruik van. Normaal gesproken is de hoofdpersoon in Spoelstra’'s boeken (Hoornstra-serie en Ruud Hendrik-serie) een rechercheur. Deze keer ziet de schrijver vreemd genoeg af van een politieroman. In Doodsprong, zijn twaalfde boek, is het een heel ander personage dat de koers bepaalt.

De achterliggende gedachte van Doodsprong  is niet onverdienstelijk. Je krijgt drie verschillende periodes voorgeschoteld waarin het verhaal zich afspeelt: de Tweede Wereldoorlog, 1984 en 2003. De hoofdpersoon blikt vanuit het heden (2003) voortdurend terug op de periode rond 1984. Dit principe wordt verder afgewisseld met scènes uit de Tweede Wereldoorlog.

In 1944 geeft een Franse verrader de Duitse SD (Sicherheitsdienst) de namen en schuilplaatsen door van acht Maquisleden die een broederschap vormen. Zij zijn in het bezit van een groot wapenarsenaal dat speciaal voor hen is gedropt. De SD maakt jacht op de leden en vermoordt het nagenoeg complete broederschap tijdens een smerige jachtpartij. Alleen René Collard is nog in leven. Om de locatie van het arsenaal te achterhalen wordt hij gevangen genomen en gefolterd. Collard probeert te ontvluchten en kiest voor een noodlottige oplossing.
In 1984 koopt Paul Collard samen met zijn vrouw een leuk huisje in een kleine Franse gemeente. Tot zijn eigen verbazing komt hij de naam René Collard tegen. Hij stelt alles in het werk om meer over het verleden van zijn naamgenoot te weten te komen. Als zijn vrouw plotseling overlijdt en hij vervolgens een riskante relatie met een jonge meid aangaat, kan hij nog niet vermoeden wat voor een drama hem te wachten staat.
In 2003 besluit Paul samen met zijn nieuwe vrouw terug te keren naar de plek des onheil. Pas dan hoort hij wat zich daadwerkelijk in het verleden heeft afgespeeld. Zijn toch al gekrenkte gevoelens krijgen een nieuwe dreun te verwerken.

Als het om tikfouten gaat is het maar beter soms een oogje dicht te knijpen. Er staan er simpelweg te veel in. In een enkel geval wordt zelfs een complete zin herhaald. Daar komt nog eens een lelijke fout in de flaptekst bij. Ronduit slordig!

Doodsprong  heeft veel weg van een raamvertelling en bestaat uit een reeks van dramatische gebeurtenissen. Het leed van de hoofdpersoon en zijn drang naar vergelding is kenmerkend voor het boek. Dat hij verbitterd is wordt sterk omschreven, maar daardoor komt wel de karakteromschrijving van zijn vrouw een beetje in het gedrang. Je krijgt niet echt de kans in haar huid te kruipen. In andere boeken van Spoelstra leek het alsof hij zijn eigen geest verplaatste naar de hoofdpersoon, de rechercheur. Daar kiest hij nu niet voor. De schrijver is blijkbaar toe aan een nieuw experiment. De plot is echter best vindingrijk en ook de spanningsbogen zijn goed vertegenwoordigd.

Kortom ideaal leesvoer voor de minder kritische lezer die bereid is over het bij tijd en wijle taalkundig geknoei heen te lezen.