Een roman van het zuiverste water

Iedere auteur zijn of haar vakgebied. Rebecca Stott (Cambridge, 1964) heeft er de nodige. Behalve dat ze literair is onderlegd, is ze helemaal thuis op het gebied van wetenschap, filosofie en geschiedenis. Van de docente Victoriaanse literatuur verscheen in 2007 met Ghostwalk (Nachtwake). Haar eerste thrillergetinte roman waarin een link naar het verleden is gelegd.

De koraaldief, Stotts tweede roman, speelt zich volledig af in het verleden.
Het verhaal begint in 1815 kort nadat Napoleon in De Slag bij Waterloo is verslagen. De net afgestudeerde student medicijnen Daniel Connor reist per postkoets van Edinburgh naar Parijs. Eindbestemming is de botanische tuin Jardin des Plantes, waar Daniel in de leer gaat bij de vermaarde professor Cuvier. Onderweg stapt een mooie dame met dochtertje in. Het klikt onmiddellijk tussen Daniel en de vrouw. Zo goed dat hij meent onbekommerd een dutje te kunnen doen. Een cruciale fout. Als hij ontwaakt blijkt de vrouw verdwenen met zijn persoonlijke bezittingen, waaronder tal van fossiele specimina en een manuscript. Maar waarom heeft ze zijn geld laten liggen?
Daniel stelt alles op alles om de dievegge te vinden. Een inspecteur uit Parijs biedt meteen zijn diensten aan. Toch lijkt ook hij niet helemaal te vertrouwen. Daniel weet de vrouw , ene Lucienne Bernard, te vinden. De dievegge ontpopt zich direct tot een femme fatale die op de meest onverwachte momenten verdwijnt of opduikt. Dan opeens krijgt ze een opdracht. Een opdracht die niet alleen eervol is, maar ook bijzonder veel risico met zich meebrengt…

Wie wegsmelt bij een melange van filosofie en historie begaat een grote zonde door De koraaldief  niet te lezen. Stott schreef jaren geleden een biografie over Charles Darwin en dat is zeer te merken. De evolutietheorie zit goed in De koraaldief  ingebakken. Daarnaast spelen prominente historische figuren als de zoöloog Georges Cuvier en bioloog Jean Baptiste de Lamarck een rol.

Tussen de hoofdstukken door worden de nadagen van Napoleon omschreven. Onder meer hoe hij gevangen wordt genomen en overgebracht naar het eiland Sint-Helena. Echt interessant is dit niet. Er wordt meer historische kennis geëtaleerd dan noodzakelijk is. De verhaallijn van Napoleon was van een grotere toegevoegde geweest als ze zich had vermengd met die van Daniel Connor.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is, heeft Stott van De Koraaldief  een kleine krimi gemaakt. Wederom geen al te beste zet. In het schrijven van misdaadverhalen is Stott nog geheel groen. De tragische ontknoping – en deze verklappen is nu eenmaal niet gepast - laat hier geen enkel misverstand over bestaan.
De mate waarin de nauwelijks aanwezige spanning wordt opgevoerd is er niet veel beter op. Het verhaal zwakt geregeld af door te veel aandacht voor detail en het geregeld terugblikken van de personages.

De koraaldief  is geen nagelbijtende thriller maar een roman van het zuiverste water. Het staat voor sfeer en diepgang. Voor het spel dat liefde heet. Alle lof voor de schrijfster, op voorwaarde dat ze nooit meer een rechercheur in haar verhaal betrekt.