In de voetsporen van Agatha Christie

De Noorse journaliste en schrijfster Anne Holt (1958) trekt zich weinig aan van de krachtpatserstaal van haar mannelijke collega’'s. Stoere, potige rechercheurs die tijdens het maken van een koprol hun magazijn leegschieten en nadien controleren of hun leren jack nog altijd strak om de schouders zit, laten haar koud. Holts vertrouwde hoofdpersonage is voormalig politie-inspecteur Hanne Wilhelmsen, een lesbische rolstoelpatiënte die zich - eigenzinnig als ze is - weigert voort te laten duwen.

In Holts nieuwste boek Hoogtelijn  maakt Hanne haar tot dusverre meest hachelijke avontuur mee. De trein waarmee ze van Oslo naar Bergen reist, ontspoort tijdens een zware sneeuwstorm in de buurt van het hoogstgelegen station van Noorwegen. De machinist is de enige die het ongeval niet overleeft. De 269 meegereisde passagiers van wie meerdere mensen gewond zijn geraakt, hoeven niet op hulp te rekenen. Extreme kou, een flink pak sneeuw en een stormachtige wind maken iedere reddingsactie onmogelijk. Het grote gezelschap vindt onderdak in het zeer nabijgelegen hotel Finse 1222 en het aangrenzende appartementencomplex. Er bevindt zich een grote groep geestelijken onder hen van wie de bekende televisiedominee Cato Hammer wordt vermoord. Hij is echter niet de enige die het loodje legt. Hanne beseft dat zij de meest aangewezen persoon is om de moordenaar te ontmaskeren. Er is één grote vraag die haar vooral bezighoudt: wie zaten er in het mysterieuze achterste treinstel? En waarom heeft dat nog onbekende gezelschap zich verschanst op een aparte verdieping in het hotel? Zijn zij soms verantwoordelijk voor de moorden?

Ik moest aan het boek Tien kleine negertjes denken. Aldus een van de meest opvallende gedachtegangen die we van protagonist Hanne Wilhelmsen meekrijgen. Het is ontegenzeggelijk een stille hint van de auteur. Hoogtelijn  is geborduurd op hetzelfde stramien als Agatha Christies meesterwerk Tien kleine negertjes. Voor beide verhalen geldt dat de plaats delict ver verwijderd is van de bewoonde wereld. Een moordenaar kan rustig zijn gang gaan want een rechercheteam is in geen velden of wegen te bekennen. Een claustrofobisch sfeertje verzekerd.
Maakt dit gegeven dat beide verhalen van eenzelfde niveau zijn? Nee, want hiervoor heeft Holt het zichzelf te lastig gemaakt. Daar waar Christie altijd voor een klein gezelschap aan verdachten koos, stelt Holt de lezer tegenover een groep van 269 treinreizigers. Gevolg is uiteraard dat het gros van deze groep voor spek en bonen meedoet en geen seconde op de lijst der verdachten prijkt. Hanne komt precies volgens verwachting meteen in contact met de mensen om wie alles draait. Dat ze daarnaast hulp krijgt van een puber die uit de losse pols van 50 mensen de bagage weet te omschrijven, overstijgt alle mogelijke logica. Het verhaal hangt dan ook op aan te veel toevalligheden.
Ook de verhaallijn is aanzienlijk minder ingenieus uitgedokterd dan we van Christie gewend zijn. Zo heeft het sporenonderzoek een beperktere diepgang en ontspint de ontknoping zich te gemakkelijk.

Laat echter deze puntjes van kritiek geen vertekend beeld geven. Het boek leest als een heerlijke klassieker. De plot werkt naar een zinderend hoogtepunt toe en de gespannen sfeer is er een om je vingers bij af te likken. Maar bovenal is Hanne Wilhelmsen een personage dat scherp observeert en met wie je zeer gemakkelijk feeling krijgt. Het is veelzeggend dat reeds een paar boeken van de auteur zijn verfilmd. Hoogtelijn  zal deze eer met zeer grote waarschijnlijkheid ook te beurt vallen.