Luchtig, lieflijk en humoristisch

Dat pianodocenten niet alleen muzikaal zijn maar ook kunnen schrijven weet Henri de Hoon (1959) als geen ander. De Hoon, tevens columnist bij de Limburgse tv-zender L1, schrijft behalve korte verhalen ook romans. De onlangs verschenen psychologische thriller Dood vermogen  is zijn derde boek. Een thriller die zich afspeelt in de provincie van de auteur zelf.

Personeelschef Bruno Vonder van de firma Meditechnics krijgt op een dag te horen dat zijn tijdelijke contract na vier jaar niet meer wordt verlengd. Zijn functioneren is altijd uitstekend geweest, maar Bruno'’s baas, de zelfingenomen heer Kluyt, lijkt zich hier weinig van aan te trekken. Saillant detail is dat Bruno'’s inmiddels overleden vrouw ooit Kluyts vriendin was. Dit is de verhouding tussen baas en medewerker nooit ten goede gekomen.
Zodra Bruno'’s ontslag een feit is, heeft hij de tijd om gebeurtenissen uit zijn verleden op te halen. Vooral de bizarre zelfmoord van Roos Glazenmaker, een collega die hij ooit wegens een oude fraudekwestie moest ontslaan, zit hem niet lekker. Een in de jaren zeventig gemaakte foto van haar in de tuin van Kluyt doet zijn wenkbrauwen fronsen. Hij besluit de zaak verder uit te pluizen en bezoekt onder andere Roos’ opmerkelijke zusters Dora en Flora, weet zich toegang te verschaffen tot Kluyts villa en neemt een kijkje in het uitvaartcentrum waar Roos voor haar tijd bij Meditechnics werkte.
Een opmerkelijke videoband van Kluyts 25-jarige jubileum, een medisch dossier, alsook zeer onthullende dagboekteksten doen bevestigen dat er inderdaad meer aan de hand is geweest. De vraag is echter wat.

Elk boek begint bij de cover. Dood vermogen  scoort hiermee direct punten. De twee gebeeldhouwde engelen tegen een hemelsblauwe achtergrond laten een onweerstaanbare indruk achter. Dat de cover welberaamd is gekozen, blijkt niet veel later. Zowel de engelen als de kleur blauw hebben een meervoudige betekenis.
Ook de boektitel zet lange tijd aan het denken en is daardoor een spanningsboog op zich. Alleen jammer van de slordige spel- en typefouten die her en der opduiken. Een extra redigeerronde had geen kwaad gekund.

De kracht van Henry de Hoon ligt verborgen in zijn humor. Met een kunstig droge toonzetting weidt hij uit over een tuinkabouter die de eettafel deelt met ik-persoon Bruno, alsmede diens drang naar een hond als kameraadje. Deze drang is niet zo verwonderlijk daar Bruno’'s vrouw is overleden en zijn dochter werkzaam is in Roemenië.
Maar het is het duo Flora en Dora dat samen een winkeltje runt dat de kroon spant. De twee zijn weliswaar onafscheidelijk maar gaan toch op een totaal andere wijze door het leven. Zo draagt Flora een blauw mantelpakje, hecht veel waarde aan materiële zaken en gaat niet de straat op zonder make-up. Dora daarentegen trotseert de mensen liever in een zeegroene jurk, houdt zich bezig met spirituele zaken zoals engelen, en weet amper waarvoor make-up dient. Zelfs de ontknoping van Dood vermogen  is in zekere zin humoristisch en minstens zo symbolisch bedoeld.

Nee, een pakkende proloog of opzienbarende plot kent Dood vermogen  niet. Ook geen actie of bloedvergieten. Toch is het boek vier sterren waard, al is het alleen al vanwege de geraffineerde eenvoud waarin het geschreven is.
Dood vermogen moet het hebben van een ensemble van humoristische, spirituele en psychologische elementen. Maar belangrijker nog: De Hoon schrijft luchtig, lieflijk en humoristisch. Precies waar het brede publiek van houdt.