Dure steekjes laten vallen

Met z’'n tweeën een boek schrijven is lastig maar ook uitdagend. Schrijversduo’'s zoals Nicci French en Tupla Mourits hebben eens te meer aangetoond dat een goede samenwerking veel mogelijk maakt. ‘Dit kunnen wij ook,’ moeten cultureel antropoloog Wim Heijnen en redacteur Jan Hendriks hebben gedacht. Het resultaat is Foute handel, een spannende thriller die pendelt tussen Nederland en België.

Privédetective Anton de Groot verdient zijn geld door speurwerk te verrichten voor particulieren. Op een dag wordt hij benaderd door een vrouw die haar man van ontrouw verdenkt. Bovendien meent ze dat hij vreemde handel drijft op E-bay. De Groot besluit de man te volgen en ziet hoe deze een willekeurig pand binnenloopt. Als De Groot zelf een kijkje neemt, schrikt hij van wat hij binnen aantreft. Er is duidelijk een misdrijf gepleegd en hij besluit de politie onmiddellijk op de hoogte te stellen. In een van de kamers treft deze behalve het vele bloed ook een opmerkelijke koker aan, waarvan de herkomst niet bekend is. Navraag leert dat de kamer wordt verhuurd aan twee studenten. Waar ze naartoe zijn is onbekend. Men vermoedt dat de eigenaar van het pand meer kan vertellen, ware het niet dat het verleden van deze man veel wenkbrauwen doet fronsen.

Foute handel  is vaardig geschreven, leest in een hoog tempo en wemelt van de spanningsbogen en cliffhangers. Op het eerste oog is het een echte ‘crimekraker’ ware het niet dat de auteurs te veel steekjes hebben laten vallen.
De plot mag dan wel doordacht zijn, origineel is hij allerminst. Daarbij is de roekeloze manier waarop een voorwerp met vingerafdrukken wordt achtergelaten ongeloofwaardig. Professionele misdadigers maken dit soort fouten niet. Aangezien het belang van het voorwerp uiteindelijk aanmerkelijk blijkt, doet dit Foute handel  geen goed. Ook het vertelperspectief is niet helemaal bevredigend. Dit wisselt net wat te vaak van de ik-persoon naar diverse andere personages. Volledig grip op de beminnelijke protagonist krijg je daardoor niet.

In het slotwoord van het boek wordt gesteld dat er veel couleur locale aanwezig is. Dit gaat zeker op voor alle passages die zich afspelen in steden zoals Luik, Antwerpen of Amsterdam. De plaats delict geeft daarentegen een tweeslachtig gevoel. Onduidelijk is waarom de auteurs voor fictieve gehuchten kiezen en ze provinciestadjes noemen. Valkenraede en Puthuizen zijn zelfs in de meest gedetailleerde atlas niet terug te vinden. Waarom in het boek meerdere grote steden met niet bestaande gehuchten worden afgewisseld blijf tot het einde toe een groot raadsel. En wat doen studenten in zo’'n uithoek? Verder wordt de moordlocatie summier omschreven. Een kamer die het toneel is van een gruwelijke daad verdient meer aandacht. Deze laat echter een letterlijk kille indruk achter.

Ondanks een niet gering aantal verbeterpunten is Foute handel  allesbehalve een slecht debuut. Heijnen & Hendriks doen nauwelijks onder voor auteurs als Simon de Waal of Bert Spoelstra. Ze bekennen overigens oprecht dat ze op het laatst besloten het roer volledig om te gooien. Drastische veranderingen binnen de verhaallijn waren het gevolg. Ongetwijfeld hebben die veel goed gedaan, want de thriller is op-en-top een pageturner. Het zijn alleen een paar cruciale punten die niet vrolijk stemmen.