Geen klamme handen

Voor Nicolet Steemers, journaliste en vertaalster, is Het hart en de moordkuil  haar debuut. Ze dong met haar literaire thriller mee naar de Schaduwprijs 2006. Het boek maakte verder deel uit van de groslijst van de Gouden Strop 2006.

De hoofdpersoon in het verhaal is Herbert Oostdijk. Hij is een onverbeterlijke man die de spot drijft met zijn eigen gezondheid. Roken en alcohol staan centraal in het leven van de zwaarlijvige beeldend kunstenaar. Een harttransplantatie is voor Herbert de enige manier om aan de dood te ontkomen. Louise, zijn 15-jarige dochter, moet ondertussen lijdzaam toezien hoe het haar vader steeds slechter vergaat. Hij is geen gemakkelijke man, maar voor haar is dat geen reden hem in de steek te laten.
Het loopt helemaal uit de hand wanneer er een ruzie ontstaat tussen Herbert en de ex-vriend van zijn nieuwe vriendin. Een hartaanval maakt bijna een einde aan zijn leven. Als hij in het ziekenhuis ligt en Louise vervolgens alleen thuis is, doet ze vervelende ontdekkingen. Uit ongerustheid voor de toestand waarin haar vader verkeert, wil ze hem er niet gelijk mee belasten. Een nieuw donorhart is zonder enige twijfel het voornaamste, beseft ze.

Het boek is in een sympathiek jasje gestoken. Het harde leven van een 15-jarig meisje en de manier waarop ze het toch weet in te richten, dwingt respect af. Je kunt met geen mogelijkheid om haar heen. Ook de kenmerken van de vader, een norse vent die getrouwd is met zijn eigen standpunten, worden mooi omschreven. Vader en dochter zijn round characters. Een prima zaak dus.
Kijk je vervolgens naar de benodigde bouwstenen voor een sterk misdaadverhaal, dan blijkt dat Het hart en de moordkuil  een aantal leemtes telt. Het verhaal komt veel te traag op gang, daar de aandacht meer uitgaat naar het literaire aspect dan naar bizarre onthullingen. Verder ontbreekt het aan een plot waar je klamme handen van krijgt. Ook de hoeveelheid spanningsbogen is ver beneden de maat. De wens naar angstvallige gebeurtenissen wordt nooit vervuld.

Conclusie: het boek is feitelijk te ‘charmant’ om te kunnen aarden naar het niveau van een thriller pur sang.