De bloem wil niet bloeien

De Chinese Michelle Wan heeft met Het raadsel van de Dordogne  haar tweede boek geschreven. De auteur woonde in tal van landen, zo ook in Frankrijk. Momenteel leeft ze in Canada, maar ze reist nog elk jaar naar de Dordogne. Het is dan ook niet vreemd dat deze streek de setting levert voor haar roman. De botanische deskundigheid van manlief speelt eveneens een belangrijke rol in Wans boeken. Ze doet een poging om de plantkunde en het Franse klimaat tot een mooi geheel te smeden.

Net als in Wans debuutroman zijn Mara Dunn en haar vriend Julian Wood ook nu de hoofdpersonages. Ze krijgen de opdracht een landhuis te renoveren. Ze zijn nog maar net bezig met de werkzaamheden als een van de arbeiders het lijkje van een baby ontdekt. Het ingemetselde kind is gewikkeld in een opmerkelijk blauwe sjaal met daarop een orchidee geborduurd. De media doopt het om tot ‘Baby Blue’.
De opdrachtgever verdwijnt kort na de ontdekking. Het vermoeden bestaat dat hij is ondergedoken, omdat hij niet geassocieerd wil worden met de moordpraktijken van zijn eigen familie, De Bonfonds. Dat de daad ruim een eeuw geleden is gepleegd, lijkt weinig uit te maken.
De schrik in de Dordogne zit er ondertussen goed in als mensen worden aangevallen door een hongerig beest. Bewoners denken dat de vondst van ‘Baby Blue’ het onheil heeft veroorzaakt. Mara Dunn stelt alles in het werk om de geschiedenis van de Bonfonds te ontrafelen. Julian probeert op zijn beurt de merkwaardige orchidee in de natuur op te sporen. Nieuwe verwikkelingen liggen ondertussen op de loer.

De schrijfster is enorm gefixeerd op een omgeving die haar bekend is. Frankrijk is haar tweede land en haar kennis over de Dordogne is noemenswaardig. Met veel Frans taalgebruik en sfeervolle omschrijvingen komt ze een heel eind. Ze vult dit mooi aan een met de speurtocht naar een orchidee. Ze heeft daarbij wel de neiging te verzanden in onnodige details. Slechts weinig lezers zitten te wachten op diepgaande botanische feiten. Al omschrijft Michelle Wan het nog zo spraakmakend, de ware spanningsboog ontbreekt. De orchidee wil letterlijk niet bloeien.

Het grootste risico loopt de schrijfster met de pagina’'s die ze wijdt aan lykantropie. Voor aan het boek is een complete stamboom geplaatst met daartussen potentiële weerwolfkandidaten. Maar laten we wel wezen: deze vorm van suspense heeft toch eigenlijk zijn beste tijd gehad. Een protagonist die serieus overweegt of mensen bij volle maan in harige wezens veranderen, is allerminst geloofwaardig. De keuze voor een legende en genealogie is geen gek idee, maar soms is het raadzaam ze te scheiden van serieuze misdaadfeiten.

Wan hanteert veel flashbacks. Ze neemt je geregeld mee naar het jaar 1870, zodat je de belevenissen van de aristocratische familie De Bonfond meemaakt. Maar het blijft soms een lastige opgave om de aandacht erbij te houden. De uitstapjes naar het verleden zijn niet altijd van belang om de zaak op te lossen, dus waarom teruggaan in de tijd?

Het raadsel van de Dordogne  is een optelsom van suspense, botanie, genealogie en misdaad. Het verdient bewondering om deze mix aan te durven. Toch is de gok te groot. Michelle Wan wil meer dingen combineren dan voor een lezer goed is en presenteert een boek dat helaas dreigt te stikken in zijn eigen goedwillendheid.