Een armada aan personages

Voor vader Willy en zoon Steven begon het allemaal in 2005. De twee Vlamingen debuteerden destijds met de politiethriller Blik vol passie  en deden dit onder hun achternaam Bogaerts. Willy en Steven hebben de nodige overeenkomsten. Zo zijn beide afkomstig uit de financiële wereld en studeerden ze aan dezelfde universiteit in Leuven. De tweede thriller van het schrijversduo is Het intieme verlangen. Dat Leuven wederom het decor is, zal niemand meer verbazen.

De vijftienjarige dochter van een conciërge wordt dood aangetroffen. Naast haar ligt een gsm. Hoofdinspecteur Bottu en zijn assistenten Polak en Coetsier worden op de zaak gezet. Sommige aanknopingspunten wijzen in de richting van de universiteit van Leuven. Het rechercheteam krijgt echter geen tijd alles rustig uit te zoeken. Het blijft namelijk niet bij één dode. Opmerkelijk is dat de slachtoffers allemaal in de hals een gaatje hebben veroorzaakt door een injectienaald. Bovendien vindt er een mislukte aanslag plaats en wordt er brandgesticht in het stadhuis. Bottu'’s team heeft door de opeenstapeling van verschillende gebeurtenissen steeds meer moeite verbanden te leggen. De universiteit speelt een voorname rol in het geheel, maar wat is deze precies?

Dat het lastig is meer over de inhoud van het boek te vertellen dan de flaptekst vermeldt, is geen gunstig teken. Naar de oorzaak hoeft niet lang te worden gezocht. Het lijkt wel of beide auteurs zoveel mogelijk hun zegje willen doen, waardoor er een overvloed aan informatie ontstaat. Anders gesteld: de plot van Het intieme verlangen  is dusdanig intelligent geschreven dat de chemie tussen het schrijversduo en de lezer nooit kan werken. Zo telt de thriller niet een of twee, maar drie speurders. Het blijft niet bij een of twee doden maar eindigt in een overlijdenspagina vol. Er is niet een handvol verdachten maar een heuse waslijst. Je valt bovendien bij ieder hoofdstuk met de neus in de boter en kijkt door de ogen van een personage van wie je de naam pas een pagina later verneemt. En de lezer hoort dit alles probleemloos te kunnen volgen.

Duidelijk is dat de vele personages nog het meest afbreuk doen aan de verhaallijn. Het is alsof je in een botsauto zit; de voor- en achternamen vliegen je om de oren zodat je hoopt dat de rit snel voorbij is.
Minstens zo opmerkelijk aan het boek is het taalgebruik. De auteurs lijken getrouwd te zijn met de uitdrukking ‘iemand teken doen’. Correct Nederlands weliswaar, maar het meer gebruikelijke ‘iemand een teken geven’ leest toch echt vele malen prettiger. Tel daar de nodige Vlamismen bij op en je weet hoe laat dat het is.
Wat verder ontbreekt, is een sprankelende proloog. Niet ieder verhaal hoeft als een actiethriller van start te gaan, maar de zoetsappige manier waarop de eerste hoofdstukken verlopen, maakt weinig bemind.

Het intieme verlangen  mag dan wel op vele punten tekortkomen, doordacht geschreven is het zeker. De synopsis zal ongetwijfeld een boekwerk op zich zijn. De Bogaerts zouden voor een functie als rechercheur zeer geschikt zijn. Ze weten daarnaast een bloemrijke stijl te hanteren die resulteert in smaakvolle zinnen. Ergens jammer, want deze feiten tonen aan dat er veel meer in had gezeten.

Als het boek uit is moet je helaas concluderen dat meer dan de helft van alle feiten langs je heen is gegaan. De doolhof waarin je op de eerste pagina belandt, doet je op de laatste pagina voorgoed verdwalen.