Bekende Scandinavische trucjes

Gynaecologe Jorun Thørring debuteerde in 2005 met Skygemannen (Schaduwsporen). In tegenstelling tot veel Scandinavische collega-auteurs liet zij dit verhaal niet in het ruige noorden afspelen, maar in wereldstad Parijs met al zijn kunst en architectuur. In haar tweede thriller Poppenspel  laat de in Franse taal afgestuurde Thørring wonderwel Parijs los in ruil voor thuisland Noorwegen. Zelfs de zeer inventieve rechercheur Orla Os is in Poppenspel  een time-out gegund en zal pas in Thørrings derde boek - het nog niet vertaalde Tarantellen - terugkeren.

Een studente psychologie, haar benen gekruist, handen op de schoot, het hoofd voorovergebogen en de kin die rust op de borst. Zo treffen twee medestudentes de dode Beate Moberg aan op een bankje naast een meer in het Noorse Tromsø. Is het zelfmoord? Moord? Of is er gewoonweg sprake van een natuurlijke dood? Hoofdagent Aslak Eira stelt een onderzoek in. Het is wachten totdat het lichaam van Beate is geobduceerd. In eerste instantie lijkt er weinig aan de hand, maar al vrij snel worden blauwe plekken en kleine bijtwonden zichtbaar die weinig geruststellend zijn. Nog opmerkelijker is het implantaat, een glazen flesje van nog geen twee centimeter groot, dat in de oksel van de studente wordt aangetroffen. Het is vooral de inhoud van het flesje dat zorgen baart.
Niet veel later wordt een andere studente vermist. Eira komt via een internetsite met pornografische beelden van studentes steeds meer te weten over de vermoedelijke dader(s). Maar er is allicht meer aan de hand. Houdt de vermissing van een meisje dat een jaar eerder verdween verband met de zaak die nu speelt? Eira heeft vooralsnog geen idee.

Kort na het verschijnen van Thørrings eerste boek werd de Noorse schrijfster vergeleken met haar landgenoten Unni Lindell en Karin Fossum. Je kunt wat dat betreft het blikveld nog verder verruimen. Zowel de couleur locale als de spanningsopbouw van Poppenspel  doen denken aan de stijl waarin de grote Zweedse upcomer van deze tijd, Camilla Läckberg, schrijft. De schrijfsters mogen wat dat betreft elkaar de hand schudden, zij het voorzichtig.

Wat Poppenspel  mist is een duidelijke ruggengraat. Je zou de schrijfster er bijna van verdenken dat ze veel van haar ideeën uit bestaande plots heeft opgedaan. De pornowebsites, een medische afdeling met verdachte medewerkers, de wisseltruc met auto’'s, de afgelegen hutjes en rituele handelingen zijn hier slechts enkele voorbeelden van. Bovendien is het geen literaire thriller zoals ook deze uitgeverij doet beloven. Teleurstellend is dit niet. Het verhaal is met veel bezieling geschreven en kent een doordachte modus operandi.

Poppenspel  is al met al het prototype pageturner waarin de ontknoping alle verwachtingen overtreft. Dat de omslag zeer aanlokkelijk is, blijkt bovendien mooi meegenomen. Ook protagonist Eira, een alleenstaande vader met een zoon, staat zijn mannetje. In zekere zin is hij een tegenpool van de kwetsbare en niet zo moedige rechercheur Orla Os uit Schaduwsporen. Toch is het Os die Thørring een comeback gunt in haar derde boek. Maar de schrijfster weet wat ze doet; ook minder gespierde speurders kunnen een zaak oplossen. Duidelijk is dat Thørring de kneepjes van het vak beheerst. Met een beetje meer originaliteit zal het moment waarop ze definitief aansluiting vindt bij de kopstukken uit de thrillerwereld spoedig aanbreken.