Erotiek als camouflagemiddel

Hooguit een handvol mensen kent STARGATE. Dit geheime project van de Amerikaanse regering ging van start in de 70’'er jaren. Het had tot doel remote reviewers (mensen met telepathische en helderziende vermogens) in te zetten om inlichtingen in te winnen over, en speurtochten te ondernemen naar, uiterst belangrijke objecten en mensen. Rond 1995 stierf het echter een stille dood. Dit raadselachtige project is op maat gesneden voor een spannende thriller. De droom voor een thrillerauteur. Zo ook voor de Zuid-Afrikaanse Natasha Mostert, die het onderwerp in haar vierde boek, Het uur van de heks, heeft benut.

Protagonist Gabriel Blackstone heeft opmerkelijke gaven. Hij maakt enige tijd deel uit van Eyestorm. Dit Britse project is opgezet om realistische toepassingen te bestuderen van telepathie en helderziendheid, ook wel ‘remote viewing’ genoemd. Een van zijn collega'’s is Cecile Frankie op wie hij verliefd wordt. Gabriel blijft echter niet lang bij Eyestorm en verhuist van Oxford naar Londen om aan een nieuw leven te beginnen.
Dertien jaar later wordt Gabriel benaderd door een vooraanstaande man. Deze verzoekt hem zijn vermiste zoon op te sporen. Gabriel ziet hier weinig in totdat hij verneemt dat de man inmiddels getrouwd is met zijn oude liefde Cecile. Als hij haar na lange tijd weer ontmoet, vertelt ze hem dat haar man niet lang meer te leven heeft. Gabriel besluit hen te helpen. Hij weet toegang te krijgen tot de gedachtes van de vermiste, kijkt door diens ogen en krijgt mee wat voor vreselijks hem overkomt. Maar er is meer. Gabriel bevindt zich in een vreemde wereld die omschreven wordt als het huis met een miljoen deuren. Daar komt hij overal een symbool tegen van een cirkel met daarin een kruis. Een symbool dat sterk lijkt op een wapenschild dat op het zogenaamde Monk House van de beeldschone gezusters Monk hangt. De vermiste was bevriend met de zusters die een leven als moderne heks leiden. Het eerste verband is daarmee gelegd. Gabriel besluit met een bevriende computerhacker alles over de zusters te weten te komen, maar beseft hij eigenlijk wel waaraan hij begint?

Academicus en journaliste Mostert geeft in de toelichting achter in haar boek openlijk toe dat haar remote reviewers over wel heel speciale gaven beschikken, zeker in vergelijking met de werkelijk bestaande remote reviewers van STARGATE. Een eerlijke, maar weinig onthullende constatering. Mostert verdraait wetenschappelijke feiten tot sciencefiction en wel dusdanig dat Het uur van de heks   met één been tegen het genre fantasy aanhinkt. Met hekserij, alchemie, magie en veel wijze spreuken heeft ze gepoogd veel variatie aan te brengen. Helaas met weinig succes.

Iedere keer als de protagonist zijn telepathische vermogens gebruikt, schrijft Mostert dat hij ‘in de achtbaan stapt’. Een nogal absurde uitdrukking die gedurende het hele verhaal terugkeert. Ook besteedt de schrijfster veel aandacht aan ‘De kunst van het geheugen’. De wortels van deze theorie liggen in de 16e eeuw waarin John Dee leefde. Deze was onder meer wiskundige, filosoof en adviseur voor koningin Elizabeth 1. Mostert schrijft dat hij de overgrootvader was van de zusters. Een duidelijke misser want betoudovergrootvader of eenvoudigweg ‘verre voorvader’ had toch duidelijk dichter in de buurt gelegen.

De schrijfster is niet bepaald scheutig als het om personages gaat. Slechts zes personages spelen gedurende de bijna 400 bladzijdes een prominente rol. Daarnaast zijn er nog een aantal bijpersonen van wie meteen al duidelijk is dat ze nooit op de voorgrond zullen treden. Vanaf de eerste hoofdstukken staat vast dat er maar twee verdachten zijn: de zusters. Een van hen heeft meer op haar kerfstok dan de ander. Aangezien de zusters in hetzelfde huis wonen, een opmerkelijk Victoriaans huis met de naam ‘Monk House’, en alle lief en leed delen, is het volkomen oninteressant te weten wie. De één zal immers alle daden van de ander kennen. De vraag is dus niet wie schuld is, maar wie hoofdverantwoordelijk is.

Het uur van de heks  is een fascinerende mengeling van alchemie en seksualiteit,’ aldus schrijffenomeen Mo Hayder. Dit is waar; de erotiek wordt in knappe passages omschreven en is bovendien mooi gedoseerd. Mostert heeft echter zeer doelbewust voor deze aanpak gekozen. Met de erotische passages probeert ze de gebrekkige verhaallijn te camoufleren. Tot overmaat van ramp werkt zelfs de hekserij nooit betoverend genoeg.