Een mooie climax

Bijna was hij CIA-agent geweest. Een simpel jawoord had volstaan, maar dat zou betekenen dat hij zijn studie Russisch moest beëindigen. Joseph Finder (1958) weigerde. De auteur maalt hier niet langer om. Hij heeft veel contacten in de wereld van de spionage en dit komt hem goed van pas bij het schrijven van zijn thrillers. Onlangs verscheen Vijandige overname, zijn achtste boek.

Finder geeft er de voorkeur aan in iedere thriller voor een andere protagonist te kiezen. In Vijandige overname  is dit wederom het geval. De held is deze keer Jake Landry, een junior manager in de vliegtuigbranche. Tijdens een luchtshow in Parijs stort een gloednieuw vliegtuig neer. Nog voordat Landry de toedracht kan onderzoeken, wordt hem verzocht zijn baas te vervangen tijdens een teambuildingsdag voor de twaalf belangrijkste bazen van Hammond Aerospace. In het vliegtuig, op weg naar de bestemming, wordt Landry door een van zijn meerderen, tevens een oud-vriendin, benaderd. Zij vertelt dat het vermoeden bestaat dat iemand in de onderneming een Pentagon-functionaris heeft omgekocht om een contract los te krijgen. Van Landry wordt verwacht dat hij gaat spioneren om meer te weten te komen. Als ze korte tijd later geland zijn, kijkt hij zijn ogen uit. De zeer luxe blokhut ligt in een afgelegen gebied dat uitsluitend per vliegtuig of boot bereikbaar is. Mobieltjes en laptops heeft men verplicht thuis moeten laten. Het lijkt allemaal idyllisch, maar hier komt snel verandering in als ’'s avonds een groep jagers de blokhut binnendringt. Dat ze voor veel geld komen is snel duidelijk, maar hoe komt het toch dat ze zo uitzonderlijk veel over het Hammond Aerospace weten? En is iedereen van de bazen wel te vertrouwen?

Wat tijdens het lezen meteen in het oog springt, is de schrijfstijl. Finder houdt er de schwung in dankzij de eenvoudige maar vloeiende manier waarop hij zijn zinnen formuleert. De flashbacks zorgen daarentegen voor een averechts effect. Ze dienen vooral om Jake Landry’'s harde verleden als gedetineerde te belichten, maar doen helaas het hoge tempo van de voorafgaande scènes stagneren.

Vijandige overname  heeft geen bijster originele verhaallijn; criminelen willen veel geld - gijzelen mensen - houden hen onder schot - dreigen hen te doden indien ze niet meewerken. Het is vooral dankzij de setting dat de thriller meer uitnodigend leest dan soortgelijke boeken. Het gebied waarin de selecte groep wordt gedropt is minstens zo onherbergzaam als het eiland waarop Agatha Christie haar tien kleine negertjes achterliet. Dat er geen communicatiemiddelen ter beschikking staan, zorgt voor een voortreffelijk isolement. Zodra de vijand zich naar binnen waagt is het echte overleven begonnen. Finder bouwt gedurende het verhaal een wonderbaarlijke mooie climax op waarin de wolf(en) in schaapskleren zijn of haar eerste fout dreigt te maken. Immers, niemand van het gezelschap is te vertrouwen.

Een belangrijk thema in Vijandige overname  is hiërarchie. De moedige Landry is een vreemde eend in de bijt gezien zijn betrekkelijk lage functie en wordt door menigeen genegeerd. Maar binnen de hogere rangen leeft ook een zekere mate van onverdraagzaamheid. De onderlinge belangen verschillen sterk en de vraag is wie wat wil opofferen. De keuze tussen een lang leven en een groot fortuin lijkt iedereen van het gezelschap parten te spelen.

Een nadeel van een thriller als Vijandige overname  is dat je bepaalde dingen vrij gemakkelijk kunt voorspellen. De volgorde waarin je een kruisje achter een naam kunt zetten, behoeft geen zware wiskunde. Je ziet deze vaak genoeg terug in wervelende actiethrillers. Desalniettemin is het boek iedereen aan te bevelen.