Toekomst?

Amina Laffet is een jonge Belgische auteur met Tunesische roots. Haar focus ligt op hedendaagse young adult met een maatschappijkritische insteek. Zwarte Vijvers is haar debuut.
België in de nabije toekomst. In de grote steden zijn er al sinds jaar en dag onveilige buurten, getto’s waar bendes het voor het zeggen hebben en hulpverleners hun leven niet veilig zijn. De regering wil daar een einde aan maken door een aantal van die getto’s tot no-go-zones te bestempelen. Alle hulpverleners mogen op straffe van hoge boetes, die getto’s niet meer in. De mensen die hulp nodig hebben, zullen op eigen kracht de no-go-zones moeten verlaten om daarbuiten hulp te zoeken. Zwarte Vijvers is zo’n onveilige buurt die als een no-go-zone wordt bestempeld.
Natuurlijk roept deze wet veel tegenstand op, er zijn veel betogingen, ook in en nabij Zwarte Vijvers. De tegenstanders worden uitgedaagd door voorstanders van de nieuwe wet, de spanningen lopen hoog op.
Maar er wordt ook nog gewoon geleefd in Zwarte Vijvers. Rashad, een jongetje van dertien, speelt basketbal met zijn vriendjes om de tijd door te komen. Ze genieten van een lekker ijsje na het spelen en hebben geleerd om zich afzijdig te houden van de twee rivaliserende bendes in de wijk. Op de dag dat de wet wordt aangenomen, klinken er schoten op het pleintje waar de jongens (en een meisje) aan het basketballen zijn. Rashad wordt geraakt door een afgeketste kogel. De wijk is dan al afgezet in verband met toenemende onlusten en plunderingen. Er volgt een race tegen de klok om Rashad uit het getto te krijgen en naar een ziekenhuis te brengen. Zijn vrienden, zijn moeder, een dokter en een verpleger uit het getto, enkele demonstranten, een influencer en enkele buurtbewoners doen hun uiterste best. Ze worden daarbij tegengewerkt door andere demonstranten, de bendeleden én de nieuwe wet. Hoe zal dit aflopen?
De auteur hanteert een vlotte schrijfstijl. De korte hoofdstukken worden steeds vanuit andere personages verteld, het is hun persoonlijke impressie van het zich ontwikkelende drama. Soms wordt een gebeurtenis daardoor drie tot vier keer belicht maar omdat het steeds vanuit een wisselend perspectief is, worden er nieuwe elementen aan het verhaal toegevoegd. Het maakt ons ook duidelijk hoe snel een ogenschijnlijk normale situatie kan escaleren tot levensbedreigend. Daar is niet veel voor nodig. Simpele oplossingen voor het beheersen van getto’s bestaan niet, dat maakt dit verhaal ook pijnlijk duidelijk. Toch is het ook een verhaal van hoop, hoop op gezond verstand en de wil om écht naar elkaar te luisteren in plaats van te oordelen. Ik heb een bijzonder mooi en sterk debuut gelezen dat mijns inziens de volle vijf sterren verdient!