Danteske moorden

Het College van Bestuur van de universiteit van Cambridge, Massachusetts, staat nogal weigerachtig tegenover de studie van de ‘levende talen’. Het College houdt het anno 1865 liever bij de edele talen Latijn en Grieks en komt in het verweer tegen de geplande vertaling uit het vulgaire Italiaans van de Divina Commedia van Dante Alighieri. Zeven mannen werken aan die vertaling onder leiding van Longfellow, dichter en gepensioneerd hoogleraar. De ellende begint pas echt wanneer rechter Healey in zijn tuin wordt aangetroffen, overdekt met witte maden die zich een weg vreten door zijn lichaam. Commissaris Kurtz en agent Rey, de eerste zwarte politieman van Boston, tasten in het duister over motief en dader. Wanneer ook nog een dominee vermoord wordt teruggevonden, blijven de vragen. Maar dan begint het de Dante-club te dagen: de moorden lijken wel gekopieerd uit het werk De hel van Dante. Dit kenbaar maken aan de politie, staat echter gelijk met zichzelf verdacht maken, dus gaan de heren zelf op zoek naar de dader.

Auteur Matthew Pearl bestudeerde Dante aan de universiteit, en weet dus waarover hij het heeft. Terwijl het eerste deel nog lijkt op een hoogmis voor Dante-adepten, wordt het pas na een honderdtal pagina’s interessant. Dan pas is het tweede lijk er en is er wel degelijk een samenhang met Dante. Dan kan je ook de kuiperijen binnen de universiteit tussen pro en contra Dante beter plaatsen. Er komt ook geleidelijk meer vaart in het verhaal, met een aantal doodlopende straatjes en witgewassen verdachten. En wat belangrijk is in dit soort van boeken: de Commedia divina is nooit veraf. Voeg daar nog een ontknoping aan toe die je gerust verrassend mag noemen, en je krijgt een heel mooie historische detectiveroman. Alleen jammer van dat aanslepende begin.