Schrijven is schrappen

De Gentse hoofdinspecteur Hoffer en zijn team worden op één nacht twee keer opgeroepen. Aan de Delhaize is er een schietpartij geweest. En ter hoogte van de Gordunakaai drijft een vrouwenlijk op het water. Dat lichaam behoorde toe aan Greta Verbancke, de echtgenote van Anton Schroofs, geen onbekende bij de politie. Ten huize Schroofs treft Hoffer ook nog Leonid Gereskov aan, de baas van de Russische maffia in Gent. Meteen is de link gelegd met een kluwen van mensensmokkel, prostitutie en illegale stokerijen.

Schrijven is schrappen. Sommige dingen hoeven niet op papier te worden gezet: die blijken zo ook wel uit de tekst. Daar gaat het fout in Het Wodkameisje. Er wordt bijvoorbeeld ten overvloede 'indringend aangekeken', 'nadenkend aangestaard' en 'met de ogen geworsteld'. Dat stoort. Bovendien zou het schrappen ook mogen toegepast worden op het verhaal zelf. Het wordt wel heel ingewikkeld op den duur. Op zijn minst ontstaat de indruk van losse draadjes, en ook dat zou niet mogen gebeuren. Een lichtpuntje zijn de leden van de moordbrigade die toch een zekere diepgang hebben meegekregen. Vooral de twijfelrelatie tussen Jan Hoffer en zijn ondergeschikte Tina van Tacq opent perspectieven. Louter daardoor zitten er nog twee sterren in.