Waar gaat dit heen?

Herman Portocarero woonde als diplomaat in verschillende steden over de hele wereld. Eén daarvan was New York, waar hij zijn hart verloor. Hij kent de stad door en door, en dat is te merken als je New Yorkse nachten leest, waarvoor Portocarero de Hercule Poirot-prijs 2006 won.

New Yorkse nachten volgt enkele inwoners van Manhattan tijdens de periode net na 9/11. De ontwerper D. Tramp III dient een voorstel in voor de heropbouw van de WTC-site, maar wordt afgewezen. Mr. Jimmy jr. is syndicalist en poogt ‘zijn’ arbeiders te beschermen tegen de macht van het geld, al dan niet op legale wijze. De publiciteitsman Nightman, het hoertje Jessica en de drugshandelaar Baby, allemaal krijgen ze een plaatsje in New Yorkse nachten. Maar de eigenlijke hoofdrol is voor New York zelf, van de 38ste verdieping van het VN-gebouw tot onder Brooklyn Bridge. Van ‘een dakloze man, op een eiland van karton’ tot de ‘yuppies die hun lofts inrichten in wat de meest miserabele negentiende-eeuwse woonkazernes waren.’

Het verhaal laat zich niet gemakkelijk samenvatten. Het focust op enkele mensen, die regelmatig met elkaar in contact komen, maar het lijkt wel of het allemaal nergens toe leidt. Letterlijk, want de verhalen worden nauwelijks afgerond. Zelfs de plot, die op zich wel goed gevonden is, wordt abrupt afgebroken. Hopelijk brengt een volgend deel in de verwachte trilogie nog opheldering. New Yorkse nachten is meer een roman van een schrijver die zijn liefde voor New York wil uitdrukken dan een misdaadverhaal. De levende personages zijn bijzaak. Bovendien kan je niet zeggen dat New Yorkse nachten vlot leest. ‘In een kosmische explosie én een dagelijkse Fanfare aan de Gewone Man schiet de zon glorieus naar boven uit de anonimiteit van een uitgestrekte stedelijke steppe.’ Op elke bladzijde staat wel zo een gedrocht te lezen. Mogelijk spreekt dit boek New York-kenners nog enigszins aan. Andere wereldburgers zijn bij dezen gewaarschuwd.