De laatste levensadem

Paranoia, Holms vorige thriller, kon mij maar matig bekoren, wegens niet spannend genoeg. De eilandmoorden is beter, maar verliest ook geleidelijk aan kracht. Nochtans is het verhaal veelbelovend: op een Deens eilandje doet het gerucht de ronde over enkele verdachte overlijdens onder de oudjes in het bejaardentehuis. De roddels variëren tussen moord voor het geld en euthanasie uit medelijden. Journaliste Karin Sommer, die op het eiland is om een boek te schrijven over hekserij, wordt nieuwsgierig en denkt er het hare van. Vooral wanneer een bejaardenverzorgster wordt opgepakt op verdenking van moord. De vrouw wordt verguisd in de pers in een hedendaagse variant van de middeleeuwse heksenjacht.

Zoals gezegd is De eilandmoorden lange tijd aardig op weg naar een zeer goede beoordeling. Dat komt door een combinatie van redenen. Een daarvan is de thematiek van het boek: euthanasie, actieve levensbeëindiging, heksenjachten, maar ook het satanisme passeren de revue. Niet de meest alledaagse onderwerpen in thrillers. Daarbij komt nog een aantal heerlijke personages, zoals tante Agnes, een bewoonster van het tehuis die altijd van alle roddels op de hoogte is. En tenslotte is er het tien-kleine-negertjes-syndroom: volgt er nog een oudje? Met een kussen of met een spuitje? Superspannend wordt het evenwel niet, integendeel: het leven glipt weg uit het boek. Gelukkig past de plot wel naadloos in het opgebouwde verhaal.

Samengevat: De eilandmoorden biedt voldoende pluspunten om het loodje er niet voortijdig bij neer te leggen. De plot kan best beschreven worden als een langzaam uitgeblazen laatste levensadem, eerder dan een momentane laatste snik. Dit boek hoeft zeker niet ten grave te worden gedragen, maar een verhuis naar de eeuwige jachtvelden zit er ook niet meteen in. Gretelise Holm kan zonder aarzelen de grote reis aanvaarden naar een nieuwe thriller. Ik zal er misschien wel het hoekje richting boekhandel voor omgaan.