Op zijn minst gezegd: over the top

Schrijversechtparen zijn blijkbaar van alle tijden. Sjöwall en Wahlöö gaven het voorbeeld in Zweden, Nicci French doet het op z'n Engels en deze John Case (pseudoniem van Jim en Carolyn Hougan) op z'n Amerikaans. Ik vraag me altijd af: wie zorgt voor wat? De ene voor de spanning, de andere voor de psychologie? In deze lijkt het me duidelijk (al kan ik het mis hebben): mevrouw diept een verhaal op over een Koerdische religieuze secte, de Jezidi's, die de Pauw Engel, alias Satan himself, vereren. Meneer gaat meer de wetenschappelijke kant op en is vooral geïnteresseerd in nanotechnologie: de productie van minuscule robotjes uit DNA, die op hun beurt enkelvoudige atomen samenvoegen tot wat je maar wil. Al bij al een eigenaardige combinatie, die ook niet volledig aanslaat. Al kan dat ook liggen aan enkele onzorgvuldigheden.

Een advocaat, Jude Belzer, roept de hulp in van kunstenaar Danny Cray, die deeltijds ook voor een detective-kantoor werkt, waar hij telefoontjes en rekeningen natrekt, geen al te heavy stuff. De advocaat werkt voor Zerevan Zebek, die in verschillende kranten zwart zou zijn gemaakt door Christian Terio. Deze Terio behoort al niet meer tot de levenden, maar toch zouden Belzer en Zebek graag weten met wie de man zoal correspondeerde. Aan Danny de taak een lijstje door te spelen. Wanneer blijkt dat een van de mannen op de lijst, de Romeinse pater Inzaghi, van Terio een laptop toegestuurd kreeg, mag Danny die ook nog gaan halen. Cray bemoeit zich echter iets te veel met Zebeks zaken, en komt op Zebeks zwarte lijst terecht. Wat volgt is een reis door de helft van Europa, waarin Danny op onderzoek uitgaat naar Zebeks duistere praktijken, terwijl hij achtervolgd wordt door diens handlangers. De uiteindelijke ontknoping is op zijn minst gezegd over the top.

Enkele vragen komen direct bij me op: waarom Danny (een kunstenaar!) een lijstje laten opmaken van correspondenten van Terio, als Zebek later blijkt toegang te hebben tot elk register in het westelijk halfrond? Waarom dan grofweg de een na de ander op het lijstje vermoorden? Onopvallend is anders. En waarom de aandacht op zich vestigen door te vermoorden door inmetseling (een oud gebruik van de Jezidi's) of door kruisiging op een cactus? Terug, onopvallend is anders. Ongetwijfeld hebben de Hougans plezier beleeft aan het schrijven van deze thriller. Aan de toeristische scènes (Siena, Rome, Istanbul, Paaseiland!) te zien, hebben ze er een tweede huwelijksreis voor gemaakt. Maar met reisinfo alleen halen ze het niet. Dankzij een aantal prima actiescènes krijgen ze nog 2 sterren, maar verder kan ik echt niet gaan.