Elke afleiding is dan ook funest

Justine Dalvik heeft een grote, zwarte vogel, die vrij in haar huis rondvliegt. Wanneer iemand haar zegt dat zo’n vogel buiten hoort te zijn, antwoordt ze: “Ja maar hij redt zich daar niet. Hij weet niet hoe hij zich moet verdedigen tegen wilde vogels en andere dieren die het slecht met hem voorhebben” Het lijkt wel of Justine het over zichzelf heeft, ook zij moet de ‘wilde dieren’ van zich afslaan. Vooral dan in haar kindertijd, waarin ze gepest en vernederd wordt, door de kinderen van haar klas, maar ook door haar stiefmoeder. De kinderen houden ermee op naarmate Justine opgroeit, de stiefmoeder houdt echter aan. Justine geraakt volledig geïsoleerd, alleen in haar ouderlijke huis, en alleen in haar gedachten. Alleen zijzelf is nog echt, zij en haar zwarte vogel. Anderen bestaan niet meer, die hebben haar te veel pijn gedaan. Vroeg of laat moet er een confrontatie komen tussen haar wereld en de buitenwereld. Die confrontatie start in de jungle van Maleisië.

Het hoeft denk ik niet meer gezegd: dit is een zuiver psychologische thriller. De spanning wordt op een zo subtiele manier opgedreven dat je er nauwelijks de vinger op kan leggen. Elke afleiding is dan ook funest: zelfs een mooi achtergrondmuziekje is voldoende om de betovering teniet te doen. Wat dan overblijft is een langdradige uiteenzetting over pesterijen en jungleperikelen.

Wie bereid is zich een tijdje af te zonderen om Welterusten, mijn liefje te doorgronden, zal geschokt en ontroerd zijn. Lees je vooral op de trein, of ben je een gezelschapsdier, dan begin je er beter niet aan.