Niet altijd logisch

Voor de leesclub mocht ik het boek "De onverklaarbare logica van mijn leven'' lezen, geschreven door Benjamin Alice Sáenz.
Mijn verwachtingen voor dit boek waren vrij hoog, deels door de positieve reviews van zijn succesvolle boek Aristoteles en Dante. Ook de prachtige cover sprak mij aan.

Het boek gaat over Salvador en zijn zoektocht naar zichzelf. Hij vraagt zich af: op wie lijk ik? Ook vraagt hij zichzelf af, wat zijn normen en waarden zijn.
Salvador heeft een vrij ongewone levenssituatie. Ten eerste is hij een geadopteerde Amerikaan die opgroeit in Mexico bij zijn (homoseksuele alleenstaande) Mexicaanse adoptievader.
Hij heeft vragen over zijn karakter na dat zijn gedrag verandert. Welke eigenschappen heeft hij nu geërfd van zijn biologische vader?
Nu hij bijna meerderjarig is, wordt hij net als hem? Hij heeft een negatief beeld van zijn biologische vader.
Of is de opvoeding van zijn adoptievader, de man die altijd in zijn leven was en zijn normen en waarden, belangrijker?
Tijdens deze zoektocht krijgt hij hulp van de mensen die om hem geven. Van zijn wijze (adoptie) vader, zijn beste vriendin Sam, de eenzame en sombere Fito en zijn grote voorbeeld Mima.

Prioriteiten voor de schrijver Sáenz waren de gevoelens en gedachtes van de verschillende personages. De gebeurtenissen en plottwisten waren minimaal. Er was vrij weinig actie en het boek werd daardoor langdradig. Het boek verliep erg traag, ondanks de korte hoofdstukken en zinnen. De gebeurtenissen werden erg uitvergroot waardoor de toekomende gebeurtenissen eronder leden. Ook als er een schokkende gebeurtenis kwam, beschreef hij dit slechts oppervlakkig met relatief weinig aandacht voor details. Terwijl de gevolgen wel groot waren. Het inleven in de personages lukte mij niet. De gevoelens kwamen bij mij niet goed of zelden aan, waardoor ik niet kon meeleven met ze. Deels omdat de gevoelens niet uitgebreid genoeg zijn beschreven of te weinig terugkwamen.

De zogenaamde poëtische schrijfstijl die andere lezers juist prijzen, kon mij niet boeien. Soms gebruikte de schrijver opeens poëtische zinnen wat volgens mij niet altijd paste bij de rest van zijn boek.
Ook zijn sommige dingen in zijn boek niet echt realistisch. Zoals de manier van omgaan in de verschillende relaties, het onderwerp van adoptie en de stereotypes over jongens. Hij beschrijft jongens met tattoos als slechte jongens. Hiermee scheert hij een grote groep over een kam. Ook heb ik het gevoel dat hij Salvador niet heeft geschreven als een bijna 18 jarige jongeman. Zijn gevoelens en omschrijvingen lijken meer op een 13 jarige en niet op een bijna-adolescent. Het is net alsof de schrijver niet over genoeg inlevingsvermogen beschikt om een 17 jarige personage te schrijven.

Ik raad "De onverklaarbare logica van mijn leven'' dan ook niet aan. Het boek belooft onder andere over adoptie te gaan. Echter, dit voor mij belangrijke onderwerp kwam nauwelijks en soms ook naar mijn gevoel onrealistisch aan bod. Zogezegd, aan de onverwachtse wendingen in het verhaal werd te weinig aandacht gegeven en te oppervlakkig beschreven. Waardoor bij mij de gevoelens van de personages mij onvoldoende raakte en me in hen in te leven voor mij moeilijk was. Ik geef het boek 3 sterren.