Integrerend verhaal

Ik moest in het begin erg aan het verhaal wennen, heel ander soort verhaal en schrijfstijl als ik gewend ben. Ook af en toe het idee dat het verhaal vreemd is, tot ik steeds verder las en het allemaal op z'n plek viel en ik nieuwsgieriger werd om verder te lezen. Het is een heel integrerend verhaal en Basje Boer slaagt er wel in je hierin mee te nemen en dat het verhaal blijft hangen na afloop.

Een voorbeeld van een mooie zin is: De tram stopt met een schok. De inzittenden schokken mee: een onvrijwillige choreografie. Zo zaten er meer bijzondere/mooie zinnen in. De hoofdstukken zijn kort en het verhaal loopt ook op een vlotte wijze door naar de volgende filmscène.

Korte beschrijving van het verhaal:
Meis weet niet hoe ze moet leven. Wanneer ze haar beste vriendin kwijtraakt, verliest ze alle houvast. Ze slentert over straat en vlucht voor het donker, bang voor alles om zich heen. Filmscènes vlechten zich door haar dagen en maken de werkelijkheid tot een droom. Wanneer Meis’ bestaan zo klein is geworden dat ze er nauwelijks nog in past, laat ze alles achter en vertrekt. Haar intuïtieve zoektocht naar zichzelf leidt van het Amsterdamse Bos en Lommer tot aan een woonboot in de gracht. Terwijl ze nieuwe identiteiten uitprobeert, wordt Meis ook door de mensen om haar heen in verschillende rollen gedwongen.

Het verhaal wordt verteld vanuit het hoofd van Meis. Hier moest ik ook aan wennen. Als lezer krijg je hierdoor veel inzicht in haar gedachten. Hierdoor komt het soms erg dichtbij.
De filmscènes zijn een bijzondere toevoeging aan het verhaal. Zoals hoe de link naar de film Big wordt gelegd en hoe zij ook zoals in Big een nieuwe identiteit aanneemt en wat er dan allemaal plaatsvindt.

3,5 ster.