Een vertederend verhaal

De samenvatting van dit boek was genoeg om me heel erg nieuwsgierig te maken naar het verhaal van de autistische Don die op zoek gaat naar een geschikte partner.

In recensies las ik al dat Don regelmatig werd vergeleken met Sheldon Cooper uit een van mijn favoriete series: The Big Bang Theory. Genoeg reden om me geen moment te bedenken toen ik het boek eindelijk bij de bibliotheek tegen kwam.

Ondanks de noodzaak voor orde en regelmaat van de hoofdpersoon is Het Rosie Project een erg luchtig boek. Ik vind het erg knap hoe de auteur dit voor elkaar heeft gekregen. Omdat je het verhaal vanuit het perspectief van Don volgt, belandt je regelmatig in een grappige situatie die vervolgens tot in detail door hem wordt geanalyseerd. Hij doet dat op zo’n nuchtere, overdreven manier dat ik soms echt het boek aan de kant moest leggen tot mijn slappe lach wat was bedaard.

Wanneer Rosie in het leven komt van Don begint het échte verhaal pas. Zij zet Dons leven rigoureus op zijn kop en tot Dons grote verbazing vind hij dat behalve onhandig… stiekem ook best leuk.

Het verhaal, de chemie en de humor van dit boek maken dat ik er ontzettend van genoten heb. Ondanks de soms wat droge, analytische wijze waarop Don het verhaal verteld heeft het boek toch een prettig tempo. Het was erg bijzonder om over een personage te lezen wat op wetenschappelijk niveau zó intelligent is, maar tegelijkertijd zo onwetend over sociale contacten. Vooral omdat ik in het begin bang was dat ik me niet in zou kunnen leven in de hoogbegaafde genetica docent was het fijn dat Don ook zo zijn tekortkomingen had.

Het Rosie Project is een vertederend verhaal en ik zou het liefst meteen weer terug bladeren naar het begin omdat ik nog niet klaar ben om afscheid te nemen van Don en Rosie.