Prachtig boek, maar in de eenvoud schuilt een enorme complexiteit.

De duizend witte kraanvogels op de zijden doek die Inamura draagt, houden een symbolische belofte in, van zuiverheid en gelukkige liefde. De protagonist in dit verhaal - Kikuji, is echter verwikkeld in een gevecht met zichzelf en zijn overleden vader, zijn eigen besluiteloosheid en schuldgevoelens over de daden van zijn vader en die van hemzelf.
De handelingen in de roman zijn erg sober gehouden. Er gebeurt heel weinig. Er vinden alleen wat theeceremonies plaats. De relaties tussen de vier hoofdpersonages zijn echter zeer complex en heel de roman wordt gedragen door dialogen die de subtiele wereld van hun gevoelens op een zeer symbolische manier onthullen. De thee-kommen spelen op bepaalde ogenblikken in het verhaal ook een vooraanstaande rol en nemen de plaats in van overleden personages waardoor die voelbaar aanwezig blijven, zowel voor de lezer als voor de personages in het verhaal. De symbolische betekeniswereld in deze roman vraagt een grote inspanning van de lezer die niet vertrouwd is met de Japanse cultuur. De beleefdheidsvormen maskeren vaak de ware gevoelens van de personages die men moet trachten te achterhalen via onrechtstreekse verwijzingen en hints. Bovendien liggen onze Westerse waarden ver van de culturele gevoeligheden die spelen in dit verhaal. Gemakkelijk is het dus allemaal niet maar voor wie houdt van oosterse cultuur is dit een leuk verhaal.
Wat stijl en compositie betreft doet deze roman ook wel enigszins denken aan de Japanse Haiku-dichtkunst. In verschillende scene's wordt een natuurobservatie gebruikt als rustpunt. Kortom, een intrigerend complex verhaal, ondanks zijn schijnbare eenvoud.