Recensie van de thriller 'Schuitje varen'

M.J Arlidge, een zeer getalenteerde auteur die zeer spannende en intrigerende boeken schrijft. Hij heeft ongeveer vijftien jaar misdaadseries geschreven voor de Britse televisie. In 2014 bracht hij zijn eerste thriller uit ‘iene miene mutte’. Dit door zijn interesse in seriemoordenaars en wat er in hen omgaat. Uiteraard was ‘iene miene mutte’ niet het enige boek dat hij uitbracht. Ondertussen is het al een reeks van maar liefst vijftien boeken waarin inspecteur Helen Grace steeds het hoofdpersonage is. Uit deze reeks van vijftien, is het boek dat ik heb gelezen ‘Schuitje varen’ er één van. In het kort gaat het boek over verkeersagente Helen Grace die opgeroepen wordt vanwege een verkeersongeval. Het slachtoffer heeft het ongeval niet overleefd, dus wordt de zaak overgedragen naar het departement moordzaken. Ondanks het feit dat Helen’s collega’s ervan overtuigd zijn dat het een ongeval is zonder achterliggende redenen, is Helen ervan overtuigd dat er meer achterzit. Ze besluit om in haar vrije tijd meer uit te zoeken over de dood van de jongeman ‘Addisu Tesfaye’. Op deze manier komen er allerlei aanwijzingen naar boven. De rest van het verhaal gaat dus over de zoektocht naar de moordenaar. Voor zover ik kan vinden, heeft het boek geen prijzen gewonnen.

Het boek draait rond één grote gebeurtenis, het ongeval van Addisu Tesfaye en wie hier achter zit. Het hoofdpersonage is Helen Grace. De opbouw van het verhaal was vrij klassiek. Het begint met een inleidend deel voor het ongeval. Daarna komt er een probleem: hoe komt het dat deze man hier verongelukt is? Helen gaat opzoek naar de betrokkenen en op het einde van het verhaal is er een plot-twist. De thema’s die in de thriller aan bod komen zijn: crime, dood, emancipatie, waanzin, slavernij en migratie. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Helen Grace, het is dus een ik-perspectief en de thriller is geschreven in een verhalende schrijfstijl. Wat ik opvallend vond aan het boek was dat er niets verbloemd wordt. Alles wordt verteld zoals het is zonder hierbij rond de pot te draaien, wat ik een zeer positief punt vindt. Het boek speelt zich volgens mij af ergens in de jaren ’90. Helen is de enige vrouw binnen het politiekorps en aangezien politie in deze tijd nog bekeken werd als een ‘mannen job’ is het doel van de auteur volgens mij het doorbreken van de taboe dat vrouwen geen goede agente kunnen worden. Uiteindelijk groeit Helen tot een inspecteur bij de afdeling moordzaken en is ze dus als vrouw zeer hoog opgeklommen bij wat beschouwd werd als een mannen job. Het boek heeft voor mij vooral de boodschap overgedragen dat niet alles altijd is wat het lijkt. Soms zit er meer achter de dingen die je meemaakt en is het zeker de moeite waard om niet op te geven maar te vechten om te weten te komen wat het is dat erachter zit.

Het boek heeft me op een positieve manier verrast. Toen ik er voor het eerst in begon te lezen, had ik niet verwacht dat de spanningsopbouw zo goed zou zijn. Ook heeft het boek me echt in het verhaal getrokken en zo is mijn aandacht er ook volledig bijgebleven. Voor ik het wist zat ik opeens aan de laatste pagina van het boek. Aangezien dit niet het eerste boek was van M.J Arlidge, vind ik het zeer leuk om terug te gaan in de tijd waar Helen Grace haar carrière als inspecteur nog moet beginnen. Het is een zeer sterk verhaal en zeker een aanrader als je geïnteresseerd bent in moordzaken en thrillers!