Combinatie van een fijn verhaal en een stukje vaderlandse geschiedenis

De Zwarte Tulp van Alexandre Dumas père verscheen in 1850, een jaar of 9 na zijn meest bekende werk De graaf van Monte Cristo. Het is een combinatie van een ouderwets fijn verhaal, met een good guy en een bad guy, en een stukje vaderlandse geschiedenis: de moord op de gebroeders De Witt in 1672. Dat was een tamelijk beestachtige gebeurtenis, waar ik eigenlijk nog niet veel over wist. Grappig dat een Franse auteur ons hierover vertelt.

Hoofdpersoon in het verhaal is Cornelis van Baerle, tulpenkweker en familie van Cornelis de Witt. Zijn buurman Isaac van Boxtel is, geheel toevallig, ook tulpenkweker en jaloers op Cornelis. Wanneer er een wedstrijd wordt georganiseerd om een zwarte tulp te kweken -iets dat in werkelijkheid tot op de dag van vandaag niet is gelukt- en Cornelis een paar veelbelovende bollen kweekt, glijdt buurman Isaac moreel gezien in sneltreinvaart af tot het niveau van kakkerlak. Hij luist Cornelis erin en uiteindelijk doet diens familieband met Cornelis de Witt hem de das om: Van Baerle belandt in de bak wegens samenzwering tegen stadhouder Willem III.

Een geluk bij een ongeluk is dat in de gevangenis een beeldschoon meisje rondloopt. Rosa, de dochter van de cipier. Zoals in een goed verhaal gebruikelijk wordt zij verliefd op Cornelis. Cornelis wordt overgeplaatst naar Slot Loevestein. Zou het hem lukken om zijn kostbare tulpenbollen uit te laten komen? En zijn ze dan zwart? En gaat bad guy Isaac er mee aan de haal? Of krijgen we een happy end, met als bonus een beroerd einde voor de bad guy? Ik verklap niks.

Mijn bevindingen: Zoals gezegd vind ik De Zwarte Tulp een fijn verhaal. Alexandre Dumas is een goede verteller. Ik hou er ook van om van een boek iets op te steken, en qua vaderlandse geschiedenis heb ik dit zeker gedaan. Het boek gaat niet over de Tulpenmanie, iets dat Wikipedia suggereert. Wel wordt duidelijk welke waarde men destijds hechtte aan die bloemen. Wanneer ik weer eens door de Bollenstreek fiets, zal ik de bollenvelden met andere ogen bekijken.

Klein minpuntje: het verhaal is iets te kort. De transformatie van Isaac, van ambitieuze tulpenkweker tot gewetenloze schurk, gaat mij iets te snel. Zo dik als De Graaf van Monte Cristo had het boek niet hoeven worden, maar Dumas had van mij iets meer tijd mogen nemen om de karakters uit te werken.

Zwarte Tulp was voor mij een toetje, na het lezen van De Graaf van Monte Cristo. Je zou ook kunnen zeggen: mosterd na de maaltijd, maar daar doe ik het boek mee tekort.

3.5 sterren