Lezersrecensie
Meesterlijk
Utopia Avenue is een fictieve (alternatieve) popband uit 1967-1968 die we in het boek volgen van de eerste oprichtingsperikelen tot het onvermijdelijke einde.
Elk lid van de band komt tot leven. Zangeres en toetsenist Elf Holloway met haar ontluikende homoseksualiteit, schizofrene gitaarvirtuoos Jasper de Zoet die voortdurend in strijd is met zijn demon Klop-Klop, op bas de uit de arbeidersklasse afkomstige Dean Moss met zijn seksverslaving en contacten met de onderwereld en drummer Griff Griffin, de enige niet componist in de band.
Samen met de andere uit dit tijdvak bekende artiesten en bands zoals Traffic, Pink Floyd en Cream komen zij in de maalstroom van de hippie- en muziekwereld terecht. De verwijzingen naar werkelijke gebeurtenissen zijn legio waarmee Mitchell blijkt geeft de muzikale helden van die tijd goed te kennen. De gekwelde Brian Jones die dan al alleen in zijn eigen werkelijkheid leeft, John Lennon die over de grond kruipt om iets te zoeken. Janis en Leonard als paartje in het Chelsea Hotel. Het zijn maar een paar van de talloze cameo’s die Mitchell opvoert.
De gebeurtenissen zijn de rode draad van menige popband uit die jaren. Auto-en motorongelukken, drugsgebruik en arrestaties, ongewenste zwangerschappen, vrouwenemancipatie, strijd met de gevestigde orde en de grote muziekuitgeverijen, bevrijding van jezelf (zie het naschrift van Elf).
Het is een roman die een wereld creëert waar je niet uit wil stappen. Meer en meer wil je, terwijl het aantal pagina’s-te-gaan te snel slinkt.
Langzamerhand maak je zelfs je eigen voorstelling van de muziek van Utopia Avenue en vraag je je af of je het in jouw platencollecte zou hebben gehad met hun vreemde mengeling van jazz, folk en rock. Ik moest onwillekeurig regelmatig denken aan het Mahavishnu Orchestra. Een hopeloos anachronisme omdat deze fusion- en jazzrockgroep actief was van 1971-1976. Hoe dan ook, het geeft alleen maar aan hoe levensecht Mitchell de band met zijn personages weet neer te zetten waardoor ze bijna een echte plaats gaan opeisen in de muziekscene uit die jaren.
Is het boek leesbaar voor mensen die de hippiejaren niet hebben meegemaakt? Ik denk het wel. Daar staan de stilistische vaardigheden van Mitchell garant voor. Het zal ze onderdompelen in die typische jaren zestig sfeer en hopelijk draaien ze daarna – misschien voor de grap – ook eens dat oude werk uit die jaren, bijvoorbeeld ‘Set the controls For The Heart Of The Sun’ van a Saucerfull of Secrets waarin ‘Pink Floyd met het ruimteschip koers zet naar het hart van de pulserende zon.’ (p. 54).
En ik? Ik ga nu alles van Mitchell lezen want ik heb begrepen dat zijn romans onderling met elkaar verbonden zijn. Zo is Jasper de Zoet een nazaat van de hoofdpersoon uit ‘The Thousand Autumns of Jacob de Zoet’ en Luisa Rey komt voor in Ghostwritten, Cloud Atlas en Slade House. Ik kan niet wachten ze daar te ontmoeten en misschien ontmoet ik in zijn nieuwe werk Elf, Jasper, Dean of Griff opnieuw. Ze hebben het verdiend.
Elk lid van de band komt tot leven. Zangeres en toetsenist Elf Holloway met haar ontluikende homoseksualiteit, schizofrene gitaarvirtuoos Jasper de Zoet die voortdurend in strijd is met zijn demon Klop-Klop, op bas de uit de arbeidersklasse afkomstige Dean Moss met zijn seksverslaving en contacten met de onderwereld en drummer Griff Griffin, de enige niet componist in de band.
Samen met de andere uit dit tijdvak bekende artiesten en bands zoals Traffic, Pink Floyd en Cream komen zij in de maalstroom van de hippie- en muziekwereld terecht. De verwijzingen naar werkelijke gebeurtenissen zijn legio waarmee Mitchell blijkt geeft de muzikale helden van die tijd goed te kennen. De gekwelde Brian Jones die dan al alleen in zijn eigen werkelijkheid leeft, John Lennon die over de grond kruipt om iets te zoeken. Janis en Leonard als paartje in het Chelsea Hotel. Het zijn maar een paar van de talloze cameo’s die Mitchell opvoert.
De gebeurtenissen zijn de rode draad van menige popband uit die jaren. Auto-en motorongelukken, drugsgebruik en arrestaties, ongewenste zwangerschappen, vrouwenemancipatie, strijd met de gevestigde orde en de grote muziekuitgeverijen, bevrijding van jezelf (zie het naschrift van Elf).
Het is een roman die een wereld creëert waar je niet uit wil stappen. Meer en meer wil je, terwijl het aantal pagina’s-te-gaan te snel slinkt.
Langzamerhand maak je zelfs je eigen voorstelling van de muziek van Utopia Avenue en vraag je je af of je het in jouw platencollecte zou hebben gehad met hun vreemde mengeling van jazz, folk en rock. Ik moest onwillekeurig regelmatig denken aan het Mahavishnu Orchestra. Een hopeloos anachronisme omdat deze fusion- en jazzrockgroep actief was van 1971-1976. Hoe dan ook, het geeft alleen maar aan hoe levensecht Mitchell de band met zijn personages weet neer te zetten waardoor ze bijna een echte plaats gaan opeisen in de muziekscene uit die jaren.
Is het boek leesbaar voor mensen die de hippiejaren niet hebben meegemaakt? Ik denk het wel. Daar staan de stilistische vaardigheden van Mitchell garant voor. Het zal ze onderdompelen in die typische jaren zestig sfeer en hopelijk draaien ze daarna – misschien voor de grap – ook eens dat oude werk uit die jaren, bijvoorbeeld ‘Set the controls For The Heart Of The Sun’ van a Saucerfull of Secrets waarin ‘Pink Floyd met het ruimteschip koers zet naar het hart van de pulserende zon.’ (p. 54).
En ik? Ik ga nu alles van Mitchell lezen want ik heb begrepen dat zijn romans onderling met elkaar verbonden zijn. Zo is Jasper de Zoet een nazaat van de hoofdpersoon uit ‘The Thousand Autumns of Jacob de Zoet’ en Luisa Rey komt voor in Ghostwritten, Cloud Atlas en Slade House. Ik kan niet wachten ze daar te ontmoeten en misschien ontmoet ik in zijn nieuwe werk Elf, Jasper, Dean of Griff opnieuw. Ze hebben het verdiend.
1
1
Reageer op deze recensie
