Wat we hier al verschillende keren hebben gelezen: Dood van een soldaat is nog minder een literaire thriller dan pakweg de Winkler Prins of de Bijbel (vooral Brieven van Paulus aan de inwoners van Efeze). Toen ik dit boek begon te lezen, verwachtte ik een thriller die zowel met het verhaal als met de stijl boven andere thrillers stond, want in de kranten was genoeg lovends te zien geweest - Spaey had zelfs de twee grootste Belgische thrillerprijzen van 2005 gewonnen. Daar moet ik spijtig genoeg op terugkomen.

Dood van een soldaat is veel te geforceerd. Spaey bezit niet het vermogen om met gewone mensen een interessant boek ineen te steken; integendeel, zelfs met moordenaars en oorlogsslachtoffers weet ze een oersaai boek ineen te steken. Als de plot iets te duidelijk wordt, introduceert ze een nieuw personage dat net als de rest van de kliek een duister verleden heeft om de lezer maar bezig te houden. Ik vrees echter dat zelfs Jambers nooit iemand met zo'n duister verleden heeft durven verzinnen (tenzij Ramoon, de Nieuwe Profeet).

Voortaan dus maar geen boeken meer lezen die als 'literaire thriller' worden bestempeld, want dat betekent dat het boek noch sterk genoeg is om literair te zijn, noch spannend genoeg om een thriller te zijn.

Toch nog één positief punt: ik wist niet dat Flair zo menslievend zou zijn om Spaey tewerk te stellen. Een pluim daarvoor, dames!