Ik vond het wel degelijk een heel goed boek. Beter zelfs dan de Wallander-serie van Mankell, die ik grotendeels heb gelezen.
Eriksson is een beter auteur en vooral een beter stilist. Mankell heeft een wat houterige stijl en ook zijn bijpersonages komen minder goed uit de verf. Bovendien ergerde het me aan de boeken van Mankell dat zijn hoofdpersoon soms ineens in een soort "Dirty Harry" veranderde.
Het begin van De stenen kist is ontroerend. In thrillers word ik zelden echt getroffen door de slachtoffers die vallen. Eriksson kan dit wel goed beschrijven, zonder vals sentiment.
Het einde van de roman is nogal schokkend en gruwelijk. Ik twijfel tussen **** en ***** sterren, maar kies voor **** omdat ik de meer persoonlijke passages over Ann Lindell soms wat langdradig vond. Maar verder een absolute aanrader, zeker voor de verramsjte prijs.
En ik heb het gevoel dat hier een mooie, melancholieke Zweedse film in zit.