Iran is als figurant ernstig tekort gedaan

Het verhaal van een tienerliefde in de jaren '50 in Iran die het verdere leven van de hoofdpersoon beheerst, is niet veel meer dan dat: het verhaal over een tienerliefde die het verdere leven van de hoofdpersoon beheerst. Iran speelt een bijrol. Roya is zeventien en ze ontmoet Bahman in de boekwinkel uit de titel van het verhaal. Ze worden verliefd, schrijven veel brieven en zijn zelfs van plan om te trouwen. Maar niet iedereen is het met de keuze van Bahman eens.
Het kleine beetje Iran dat in de roman is verwerkt, beperkt zich tot enkele gerechten uit de Iraanse keuken (alsof de redacteur tegen Marjan Kamali had gezegd dat ze er toch nog wat meer Iraans cultuur in moest verwerken: "Kun je niet iets schrijven over Iraanse gerechten?" ) en enkele speldenprikken uit de Iraanse geschiedenis; het is bijna een schande dat dit zo zijdelings aan bod komt. Ik had begrepen dat de, Turkse, schrijfster veel research heeft gedaan naar de geschiedenis van Iran, maar die pagina's zijn onderweg naar de uitgeverij waarschijnlijk zoek geraakt. Veel meer dan wikipedia is niet geraadpleegd. Teheran leeft niet, Iran leeft niet en hierdoor is de roman niet veel meer dan een van de ontelbare inwisselbare liefdesromans.
De vergelijking met 'De Vliegeraar' is absurd.
Ruby van Tongeren leest het uitstekend voor, haar stem heeft precies dat zoete dat het verhaal dicteert. Vier sterren voor haar.