speels maar donker

Wanneer is science fiction op zijn best? Als het de huidige maatschappij en technische ontwikkelingen extrapoleert naar een – liefst huiveringwekkende maar zeker niet onmogelijke – toekomst en daarbij tegelijk een kritische blik geeft op het hier en nu. Atwood noemt haar werk geen science fiction omdat zij het woord ‘fiction’ uitlegt als: ‘zaken die vandaag de dag niet mogelijk zijn’. Atwood beroept zich erop dat al haar werk berust op gedegen onderzoek en dat ze feitelijk niets verzonnen heeft. Ze voegt slechts samen dat wat al bestaat of dingen die op dit moment al gebeuren en ze verteld er een huiveringwekkend verhaal om heen.

In deze trilogie verplaatst Atwood ons naar een dolgedraaide maar helaas al te realistische dystopische toekomst, waar een door commerciële wetenschappers bedacht en verspreid virus het grootste deel van de mensheid heeft weggevaagd. De overlevenden vechten met gevaarlijk gemodificeerde beesten zoals varkuiven en wolvijnen. En ze bevechten elkaar, terwijl ze proberen samen te leven met een nieuw soort in het laboratorium gekweekte zachtaardige quasi-mens.

Hoewel de trilogie een baksteen is van meer dan 1200 pagina’s en ik er een paar weken over heb gedaan, staat dit boek met stip op 1 voor dit nieuwe jaar. Persoonlijk vond ik het eerste boek het best, ongeëvenaard! Het tweede boek was wat rommelig met relatief veel personages. Vooral in vergelijking met het eerste deel. En deel drie knoopt de eindjes aan elkaar, zo nu en dan met onverwachte wendingen maar nooit echt verrassend.

Iemand maakte de vergelijking met The Walking Dead, maar dan met genetisch gemodificeerde dieren en mensen in plaats van zombies. Helemaal geen rare vergelijking; zou me ook niets verbazen als er een film of tv-serie van deze trilogie aan zit te komen.

Atwood heeft een grenzeloze verbeelding en gebruikt die speels maar op een donkere manier. Ze houdt ons spiegels voor, maar dan geen gewone spiegels, maar hevig vervormde exemplaren zoals in het lachspiegelpaleis op de kermis. Regelmatig vergaat je het lachen als je merkt hoe dicht haar fictie tegen de werkelijkheid aanschuurt.
Atwood verstaat die kunst als geen ander.
Een aanrader!