Schrijft juweeltjes

Hoewel Zomervacht een duidelijk plotgedreven verhaal is, krijgt Robben het voor elkaar om de hoofdrolspelers in enkele zinnen een heel eigen smoel te geven. Dat is verdomd knap. En zo kan het gebeuren dat je als lezer zelfs mee gaat leven met die verschrikkelijke vader Maurice en zijn volgzame zoon Brian, die de schuld van al hun handelen zo veel mogelijk op anderen willen afschuiven. Zelf op hun gehandicapte zoon en broer Lucien.
Of zoals de schrijver het zelf formuleerde: Lucien is de verdwijnput van schuld. Mooi gevonden en tegelijk typerend voor de schrijfstijl van Robben. Kort maar krachtig met regelmatig een juweeltje er tussendoor, en dat spreekt mij enorm aan. Dat het einde van het boek wat aan de magere kant is, neem ik dan op de koop toe.