Ruwe diamant

Bleu light Yokohama is het debuut van de Britse auteur Nicolás Obregón (1980,Londen,VK). Obregón is de zoon van een Franse moeder en een Spaanse vader en groeide afwisselend op in Madrid en Londen. De inspiratie voor dit boek deed hij op tijdens een treinreis in Japan, en speelt zich dan ook af in dat land.

Inspecteur Kazuke Iwata gaat aan de slag op een rechercheafdeling in Tokio, als vervanger van Inspecteur Akashi die zichzelf van het leven heeft beroofd.. Het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt: zijn bazen waren erg tegen zijn komst en zijn eigenwijze partner Noriko Sakai is niet blij dat ze met hem is opgezadeld. Iwata en Sakai krijgen een gruwelijke zaak toegewezen: een Koreaans gezin is op brute manier vermoord. Op de plaats delict hangt een vreemde wierookgeur en ze vinden een symbool van een grote zwarte zon.
Iwata ontdekt dat dit niet de eerste zwarte zon-moord is, en dat het ook niet de laatste zal zijn. Hij probeert de historie van het mysterieuze symbool te achterhalen. Zijn chef is hem ondertussen liever kwijt dan rijk en probeert hem waar mogelijk dwars te zitten. Zal het Iwata lukken de zaak op te lossen voordat er nog een slachtoffer valt?

De gedurfde keus van Obregón om het verhaal zich af te laten spelen in de toch wat afgeschermde wereld die Japan is pakt niet altijd goed uit.Er zijn zeker Japanse elementen in verwerkt maar het opnoemen en beschrijven van locaties en het integreren van Japanse gebruiken maken niet dat je de Japanner doorgrond. Het talent van Obregón komt ook naar boven getuige het mooie taalgebruik (complimenten voor de vertaler) en de mooie vergelijken. Toch kan dit niet verbloemen dat het plot niet al te dik is, de karakters heel oppervlakkig blijven en Iwata zich regelmatig begeeft op wel heel vergezochte paden en werkelijk alles onderzoekt wat los en vast zit.

Daarnaast wordt het verhaal te pas en te onpas gelardeerd met de Flashbacks naar de jeugd van Iwata, die verwijzen naar de overigens uitstekende proloog maar waar verder de relevantie niet geheel duidelijk wordt. Zeker de eerst helft van het boek is heel traag en soms ook onsamenhangend. De op zich leuke vondst van de constant terugkerende regels van het lied wat door Iwata's hoofd blijft malen is regelmatig irritant.

Conclusie is dat Obregón een thriller heeft geschreven met een originele insteek en de thema's verborgen geheimen, machtsmisbruik en racisme, maar waar nog voldoende aan te verbeteren valt..

een krappe 3 sterren