De leugenvanger is niet zomaar een slotdeel, het is een ode aan alles wat deze trilogie zo bijzonder maakt.

Het eerste deel van Oerbloed was voor mij echt speciaal. Ik mocht toen, samen met mijn klas, online in gesprek met Rob Koops over het boek. Dat was zó inspirerend dat ik meteen wist: dit wil ik blijven volgen. Ik was enorm onder de indruk van dat eerste deel, dus het voelde heel logisch om ook deel twee te recenseren. Maar bij het derde deel, De Leugenvanger, had ik een ander gevoel. Dit was het laatste deel van de serie… en dat maakte het lastig om eraan te beginnen. Ik wilde helemaal nog geen afscheid nemen van deze wereld.

Toch stelde het boek me op geen enkel moment teleur. Alles valt op z’n plek in dit deel. De wereld die Rob Koops heeft opgebouwd voelt zó echt. Van de Boekenburcht tot Droogwaerd, van het Vergeten Moeras tot het gangenstelsel onder de grond, elk detail klopt. Je ruikt het vochtige mos, hoort het gekwaak van giftige kikkers en voelt de spanning in de lucht hangen. Het is bijna magisch hoe vertrouwd alles aanvoelt, en toch weet Koops je steeds weer te verrassen.

Obbe en Darja zijn in dit deel echt gegroeid. Ze zijn geen kinderen meer, maar jonge mensen die moeilijke keuzes moeten maken. Hun band is sterk en oprecht. Je leeft met ze mee, voelt hun twijfels, hun hoop, hun verdriet. Het verlies van een geliefd personage kwam keihard binnen. Ik had haar al in mijn hart gesloten sinds het eerste boek, en haar dood deed echt pijn. Maar het was ook moedig van Koops om die keuze te maken. Het gaf het verhaal extra diepgang en maakte het des te echter.

Een mooie toevoeging is Darja’s broertje Rupke. Zijn perspectief biedt een frisse blik en laat je Droogwaerd op een nieuwe manier beleven. En dan is er nog de mysterieuze schrijfster van het Zevende Boek. Wat een vondst! Haar verhaal voegt zoveel toe aan het geheel. Het avontuur gaat naadloos verder waar het vorige deel stopte. Obbe, Darja en hun vrienden zijn op weg naar huis, maar de gevaren liggen op de loer. Niet alleen buiten, maar ook in henzelf. De reis door het Vergeten Moeras is spannend en beklemmend, en de ontdekking van een oud gangenstelsel brengt hen letterlijk en figuurlijk dieper dan ooit. Wat ze daar vinden, verandert alles.

Wat ik echt bewonderenswaardig vind, is hoe Rob Koops erin slaagt om elk deel van de trilogie spannend en meeslepend te houden. Geen enkel boek voelt als een tussenstuk. Elk deel heeft zijn eigen kracht, zijn eigen ritme en weet je als lezer volledig in te pakken. En wat het extra bijzonder maakt: ieder hoofdstuk begint met een subtitel die een mooie levensles bevat. Soms klein en subtiel, soms confronterend, maar altijd raak. Die zinnen zetten je aan het denken en geven het verhaal een extra laag die je meeneemt, ook als je het boek even weglegt.

De thematiek is sterk: waarheid, leugens, vriendschap en moed staan centraal. Koops laat zien dat eerlijk zijn niet altijd makkelijk is, maar wel essentieel. En dat maakt dit boek niet alleen spannend, maar ook betekenisvol.

De illustraties van Maruga Koops zijn opnieuw prachtig. Ze brengen de wereld van Oerbloed tot leven en maken het boek nog rijker. De extra’s aan het einde zoals de woordenlijst en het recept voor Rimaldus’ perentaart zijn de kers op de taart. Het voelt alsof je echt deel uitmaakt van deze wereld.

Het slot, een brief van een oude Obbe aan de lezer, is een ontroerende afsluiting. Het voelt als een warm afscheid van personages die vrienden zijn geworden. De Leugenvanger is een waardig en emotioneel einde van een trilogie die begon met verwondering, groeide in spanning en eindigde met een gevoel van thuiskomen. Rob Koops heeft iets bijzonders neergezet. Een verhaal vol magie, avontuur en hart. Ik ben dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken en ik kijk nu al uit naar wat hij hierna gaat schrijven.