Verliefd op een heks

Circe was een figuur uit de Griekse mythologie. (Ik weet nooit helemaal zeker hoe je die naam uitspreekt: ‘Sirse’ of ‘Kirke’. Volgens mij mag het alle twee wel.)

Circe was de dochter van Helios, de zonnegod, en Perseis, een waternimf. Desalniettemin had ze, zo lees ik op de achterflap van Madeline Millers boek, noch de looks noch de stem om verder heel populair te worden bij haar goddelijke verwanten. Dus leefde ze lang alleen op het eiland Aeaea waar ze argeloze voorbijgangers bijvoorbeeld in varkens veranderde. Dat klinkt niet alsof ze een leuk iemand was en toch is het overheersende gevoel dat ik na lezing van Madeline Millers boek bij Circe heb: wow!

Dat komt natuurlijk doordat dit zo’n geweldig boek is. De frase bij boeken die een bepaald tijdperk beschrijven is vaak dat ze die periode ‘tot leven brengen’, maar in dit geval is het geen frase. Circe was geen historische figuur natuurlijk, maar een mythologische. Maar Miller maakt van het verhaal van Circe vooral een menselijk verhaal, het verhaal van een vrouw die niet geliefd is bij haar verwanten en haar jaren in eenzaamheid doorbrengt op haar eiland. Waar ze dus ook mannen in varkens verandert en bovendien een relatie krijgt met Odysseus die op zijn omzwervingen ook op Aeaea belandt. Maar ondanks alle helden, magie en monsters gaat dit boek toch vooral over menselijke emoties. En al die boeiende mythen uit de Griekse oudheid die misschien ergens half in je onderbewuste verbleven, worden bovendien op een geweldige manier inderdaad tot leven gebracht. Prachtig, prachtig.