Aanrader

‘Ik was twaalf en ik fietste naar school’ zo noemt het boek dat ik gelezen heb. Het boek werd geschreven door Sabine Dardenne en het gaat over de zaak Dutroux die veel spanning bracht in heel België. De oorspronkelijke titel was: J’avais douze ans, j’ai pris mon vélo et je suis partie à l’école. De eerste uitgave van het boek was in 2004. Sabine Dardenne heeft maar één boek geschreven en dat is dit boek. Het boek gaat over een waargebeurd verhaal en zij heeft het boek geschreven omdat ze een van de weinigen was die aan een moordenaar kon ontsnappen. Ze voelde zich verplicht om dit verhaal te delen, zodat rechters pedofielen niet meer voortijdig vrijlaten vanwege "goed gedrag". Het verhaal zelf gaat over Marc Dutroux een Belgische seriemoordenaar en serieverkrachter die samen met verschillende handlangers meisjes vasthield op verschillende plaatsen. In het boek vertelt Sabine over haar ervaringen tijdens de ontvoering en hoe ze uiteindelijk werd bevrijd. Het is een aangrijpen en indrukwekkend verhaal dat laat zien hoe moedig Sabine was tijdens deze verschrikkelijke situatie. Het boek geeft ook inzicht in de gevolgen van deze gruweldaad en de impact ervan op Sabine’s leven. Het is een boek dat je zeker zal raken en he aan het denken zal zetten.

Het boek is een aangrijpend verhaal dat gebaseerd is op haar eigen ervaringen. Het boek behandelt thema’s zoals ontvoering, misbruik en de veerkracht van de menselijke geest. Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van Sabine, die op twaalfjarige leeftijd werd ontvoerd en meer dan tachtig dagen gevangen werd gehouden. Het boek onderzoekt de psychologische en emotionele impact van de ontvoering op Sabine en de manier waarop ze erin slaagt om te overleven en haar leven weer op te bouwen. Het thema van veerkracht en het vermogen om te herstellen van traumatische gebeurtenissen staat centraal in dit boek. Het is een indrukwekkend en moedig verhaal dat de lezers laat nadenken over de kracht van de menselijke geest. Het vertelperspectief van het boek is de eerste persoon. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Sabine zelf. Het boek heeft een goede structuur. De titel past bij het verhaal, de alinea’s van het boek zijn goed ingedeeld en het voorwoord en dankwoord zijn in mooie woorden geschreven. De stijl van het boek is persoonlijk en direct. Sabine vertelt haar verhaal op een eerlijke en ongefilterde manier, waardoor de lezers een diepgaand inzicht krijgen in haar gedachten, gevoelens en ervaringen. Haar schrijfstijl is emotioneel en meeslepend, waardoor je als lezer echt met haar meeleeft. Ze gebruikte eenvoudige en toegankelijke taal, waardoor het verhaal gemakkelijk te volgen is. Sabine’s doel is om haar verhaal te delen en anderen bewust te maken van de impact van ontvoering en misbruik. Haar stijl is dus zowel krachtig als ontroerend. Het is vrij duidelijk waarom de auteur dit boek heeft geschreven. Ze heeft het uitgebracht om haar ervaringen te delen en anderen bewust te maken van haar ontvoering en de impact ervan. Het is vaak een manier voor mensen om hun verhaal te delen en anderen te helpen begrijpen wat ze hebben meegemaakt. Je kunt veel leren over haar persoonlijke ervaringen als slachtoffer van ontvoering. Ze deelt haat gedachten, gevoelens en de moeilijkheden die ze heeft doorgemaakt tijdens haar gevangenschap. Het boek kan je inzicht geven in de psychologische impact van ontvoering en hoe ze uiteindelijk haar vrijheid heeft herwonnen. Het kan ook helpen om bewustzijn te creëren over dit onderwerp en mensen aan te moedigen om waakzaam te zijn en elkaar te steunen. Na het te weten komen en lezen van het boek kijk ik heel vaak eens rond of er niets verdacht gebeurd rondom mij als ik in de nacht alleen ben aan het fietsen of wandelen. Het boek is bedoeld voor een breed publiek. Het kan gelezen worden door mensen van verschillende leeftijden en achtergronden die geïnteresseerd zijn in waargebeurde verhalen, psychologie en de impact van ontvoeringen. Het kan ook relevant zijn voor mensen die geïnteresseerd zijn in het begrijpen van de veerkracht van slachtoffers en het belang van steun en bewustzijn in dergelijke situaties.

Ik vond het een goed boek en het is interessant om te lezen. Het is een boeiend verhaal, het boek hield me van begin tot eind geïnteresseerd. Ik leefde mee met de personen die Dutroux heeft vastgehouden. Het boek liet me nadenken en droevig voelen. Het heeft een prachtige schrijfstijl en liet me nadenken over verschillende dingen, zoals over straat wandelen in de avond of naar school fietsen in de ochtend. Het is ook een leerzaam boek, het leert je nieuwe inzichten en kennis over het onderwerp seriemoorden. Ik zou het zeker eens opnieuw kunnen lezen en ik zou er geen probleem van maken, daarom raad ik het ook aan om te lezen. Dit omdat je het lezen ervan niet beu wordt. Het heeft mij ook wel geraakt door de extreme dingen die vermeld worden in het boek. En tenslotte heb ik er hard van genoten om het boek te lezen!