Beste debuut van de laatste jaren!

Als op een schoolreünie in de toiletten het lichaam wordt gevonden van de docent Engels, Eric Janson, zijn alle aanwezige gasten verdacht. Voor de politie, onder leiding van rechercheur Paul Vegter, de moeilijke taak om uit de ruim 400 gasten de dader te halen. Onder de oud-leerlingen bevinden zich ook Eva Stotijn, moeder van een 4 jarige dochter Maja en haar oud-klasgenoot David Bomer. De laatste besluit na de reünie zijn relatie te verbreken met zijn zwangere vriendin en heeft zijn zinnen gezet op Eva Stotijn. Terwijl de politie met man en macht probeert de moord op te lossen door onder andere in het verleden van Eric Janson te spitten, heeft David Bomer zo zijn eigen plannen. David dringt het burgerlijke leventje van Eva binnen en probeert grip op haar te krijgen. Maar met Eva heeft hij net de verkeerde voor zich.

Met De stille zonde zet Lieneke Dijkzeul net als collega-auteur bij Ambo|Anthos, Simone van der Vlugt, na een geslaagde carrière als jeugdboekenschrijfster, de stap naar de literaire thrillerboeken voor volwassenen. De vergelijking met Simone van der Vlugt is dan natuurlijk gauw gemaakt, maar kan Lieneke Dijkzeul net zo'n geslaagd debuut schrijven als De reünie? Ja, volmondig ja, en misschien nog wel beter. Want als één boek de titel literaire thriller verdient dan is dat wel De stille zonde. Deze misdaadroman is zo goed geschreven en heeft net dat beetje extra door fantastische zinnen, een vlotte schrijfstijl en geweldige personages. Lieneke Dijkzeul weet de karakters zeer goed neer te zetten, begrijpelijk en soms zo van de straat geplukt. Inspecteur Paul Vegter is bijvoorbeeld menselijker dan menig rechercheur in het Nederlandse thrillergenre.

Dit boek is uit het leven gegrepen, alle menselijke beslommeringen passeren de revue. Alleen niet overdreven zoals je in sommige andere misdaadromans leest. De dosering die Lieneke Dijkzeul heeft gebracht in haar debuut is precies goed.
Een wat oudere vrouw met kanker, een man die zijn vrouw verloren heeft tijdens een ongeluk en zich nu alleen moet redden, een gescheiden vrouw, die ook de opvoeding van haar kind als taak heeft, discriminatie, anorexia, allemaal geloofwaardig beschreven. Nergens is het irritant, nergens is het overdreven, alles op zijn plaats.
Een beter debuut is er de laatste paar jaar niet verschenen en dit boek zal zeker hoge ogen gooien. Als je Simone van der Vlugt, Saskia Noort en Esther Verhoef goed vindt, maak dan je borst maar nat. Lieneke Dijkzeul is net zo goed, of misschien wel beter!