Net iets minder dan de vorige boeken en toch ook net iets beter

Meestal begint een deel 3 waar een deel 2 geëindigd is, dat is in dit geval niet zo. De Ongeschikte erfgenaam gaat over de broer van Lara, Keris, en loop zo ongeveer parallel met deel 2. Op heel wat plekken weet je al wat er gaat gebeuren. Is het daardoor saai? Ja en nee, er zit herhaling in wat het inderdaad wat saai maakt, maar door de schrijfstijl en de interessante invalshoeken verveel je je grotendeels niet. Vanuit Lara’s en Arens ogen is Keris een arrogante harteloze kwal, maar wat motiveert zo’n egocentrische man die altijd in zijn boeken zit? Wat is zijn rol tijdens de heftige gebeurtenissen van deel 2? Op die vragen krijg je antwoord.

Je merkt dat de schrijver erop vooruitgaat, de karakters zijn nog boeiender. Ze was er al sterk in, en toch krijg je meer gevoel voor waarom men doet wat men doet. Er zijn weinig bijrollen en degene die al bij deel 1 en 2 geïntroduceerd worden, worden hier ook weer even benoemd. Ook de onderlinge relaties worden even geanalyseerd door de hoofdpersoon, zonder dat het gekunsteld aanvoelt.

De wereld wordt wat breder omdat het verhaal ook gedeeltelijk vanuit Zarrah uit het buurland Valcotta geschreven is. Je krijgt duidelijk beeld van waarom alle landen met elkaar in oorlog zijn of een precair handelsverbond met elkaar hebben.

Het irritatiepuntje van de eerste delen wordt wel groter bij dit deel. De bladzijden vol met ongeloofwaardige lust- en seksscènes worden er steeds meer. Ik hoop niet dat het zich doorzet in de volgende boeken. Alhoewel het huidige boek dik 600 bladzijden bevat, wil ik niet grote gedeeltes over moeten slaan omdat de hoofdpersoon z’n pik weer in alle staten is. Het is inspiratieloos, saai, onnodig en niet realistisch.

Maar goed, deel 3 eindigt weer met een cliffhanger en ga ik deel 4 toch lezen wanneer hij uit is…