Het concept is erg goed, maar het is niet zo goed geschreven

Eerst valt natuurlijk die prachtige cover op, een prachtige koninklijke vos die heel onheilspellend je aankijkt. Alles is in stijl met elkaar en met deel 1 ‘Drie furiën’ (zie mijn recensie hier https://www.hebban.nl/recensie/kahlanneke2-over-drie-furien ). In mijn recensie is terug te lezen dat het mij ontroerde, ik het intrigerend vond en dat ik uitkeek naar deel 2. Hoe geweldig de ‘Drie furiën’ geschreven is hoe stroef ik in ‘Het vossenmasker’ kwam. De eerste honderd bladzijden lijken minder goed geredigeerd, hoofdstukken hebben niet altijd een doel. Van het begin tot het eind staan er best wat schrijffouten in, waarvan grotendeels door een spellingscheck eruit gefilterd had kunnen worden. Ook is geen consistente schrijfstijl.

Het laatste, de stijl, komt door de taal. Het is heel duidelijk dat Het vossenmasker geschreven is door een Vlaamse, dat is even een omschakeling, maar dat is niet het ‘probleem’. Wat storend is, is dat ‘Drie Furiën’ dit niet heeft, voor mijn gevoel is de verteller die de verhalen vertelt ineens veranderd. Gedurende het boek ‘vernederlandst’ het boek, wat ook weer wat vreemd overkomt.

Er is weinig te merken van een spannende opbouw. Waar gaat dit verhaal eigenlijk naar toe? List is overduidelijk weer van alles aan het verzinnen, maar op een of andere manier komt hij vooral wazig en kleinzerig over in plaats van een listige God met snode plannetjes. Het verhaal komt langzaam op gang en door alle onduidelijkheden worstel ik mij door de hoofdstukken heen. Sommige hoofdstukken heb ik zelfs teruggelezen omdat ik mij echt afvroeg waar het over ging.

Ik heb op het punt gestaan om dit boek dicht te doen en niet verder te lezen, maar dit is een recensieboek en ik vind dat je daarvoor net iets meer moeite moet doen om het uit te lezen. En eigenlijk ben ik blij dat ik het gedaan heb. Rond de 100 bladzijden begint het verhaal te stromen, we gaan ergens naar toe. Ik leef erg met Elise mee en doorvoel de strijd die ze voert. Haar motieven om te strijden zijn goed bedacht, de Ouderen komen tot leven en ik vind de beschrijvingen prachtig over hoe Elises tattoos reageren op haar emotie. Het is jammer dat de prachtige wezentjes van deel 1 er zo weinig in voor komen.

Ik heb begrepen dat de Drie Furiën later erbij geschreven is, en aangezien dat deel zo pakkend is, kan ik concluderen dat Femke als schrijver enorm gegroeid is. Het concept is erg goed en ik vind het een domper dat deel 2 niet zo goed geschreven is. Ga ik deel 3 lezen? Dat weet ik nog niet.