Beter een goede buur dan een verre vriend

De duivel kwam naar Eden van Abbott Kahler is een verslag van de bizarre gebeurtenissen op het Galapagos-eiland Floreana in de jaren 30 van de vorige eeuw. Het verhaal begint met een Duitse dokter en zijn patiënt die naar het eiland verhuizen om hier afgezonderd van de maatschappij hun utopie te starten. Op een gegeven moment raak hun verhaal bekend over heel de wereld en trekt dit ook andere bewoners en vele bezoekers aan. Wanneer de verschillende bewoners steeds meer onenigheid met en wantrouwen naar elkaar krijgen ontstaat er een grimmige sfeer en gebeuren er steeds vreemdere dingen.

Abbott Kahler heeft zeer grondig research gedaan en schrijft het verhaal aan de hand van dagboekfragmenten en brieven. Het verhaal komt wat langzaam op gang en de vele namen en achtergrondinformatie vereisen wel wat oplettendheid, maar dan komt het verhaal steeds meer in een stroomversnelling en leest het bijna als een thriller. De foto's bij het verhaal zijn een mooie aanvulling.

Abbott Kahler weet de gebeurtenissen feitelijk en tegelijkertijd redelijk verhalend weer te geven. Door gebeurtenissen vanuit verschillende gezichtspunten weer te geven krijg je een redelijk beeld van de persoonlijkheden en hun gedachtegang. Toch blijf je het gevoel houden dat je slechts een glimp hebt opgevangen van dat wat er daadwerkelijk s gebeurd en leer je de verschillende personages slechts oppervlakkig kennen.

Het verhaal verbaast en zet aan het denken over de mensheid en al zijn tegenstrijdigheden. De bewoners die weg willen van de maatschappij, maar tegelijkertijd actief contact blijven maken met kranten en personen buiten hun utopie. Het maakt enorm nieuwsgierig naar de beschreven personen en ik zou nog zoveel meer van ze willen weten. Kapitein Hancock die de beste vriend van iedereen leek te zijn, die af en toe langskwam, maar door iedereen maar werd geschreven en betrokken in dit alles. Wat is zijn rol nog meer geweest. En de charismatische barones, ongelooflijk wat zij allemaal doet en toch ook weer voor elkaar krijgt bij mensen. En misschien nog wel het meest mysterieus is Margret, die je eigenlijk helemaal niet leert kennen, ondanks dat zij een dagboek heeft geschreven en zoveel interviews heeft gegeven. Al met al krijg je nog steeds het gevoel dat we alleen datgene te zien krijgen wat de betrokkenen ons hebben willen laten zien, het verhaal dat ze zelf geschreven hebben.

Het blijft een bijzonder verhaal. Mensen op zoek naar een utopie buiten de samenleving die zo actief onenigheid met elkaar zoeken en dat met de hele wereld als publiek willen doen. Dan blijft nog vooral de gedachte: Als alle bewoners wat meer naar elkaar hadden geluisterd en met elkaar hadden gesproken in plaats van tegen Hancock en de verschillende kranten, was het verhaal dan anders gelopen?