Lezersrecensie
Een heftig onderwerp bezien vanuit de vrouw van...
Voor de leesclub van Thrillerlezers! mocht ik Wij hebben een geheimpje van Mariska Noordeloos lezen. Het is het eerste boek dat ik van Mariska lees.
Een heftig boek met het thema kindermisbruik, bezien vanuit de vrouw van de pleger. Maar zij is niet de enige die aan het woord komt in het boek, ook de dader en nog enkele andere personages komen aan het woord. Vaak heeft de dader het misbruik zelf vroeger meegemaakt, zal dat ook in dit verhaal zo zijn?
Mariska Noordeloos heeft een snel weg lezende manier van schrijven en gebruikt hierbij gangbare (straat)taal. Het is geschreven in de ik-vorm en bezien vanuit verschillende personages. Tevens leer je een stukje verleden kennen, wat een beter inzicht geeft in de gebeurtenissen die zich afspelen in het hier en nu.
Een boek met best een sterk en vooral heftig plot, maar waarvan ik denk dat er met behulp van een paar goede en eerlijke testlezers en/of een goede redacteur toch meer in had kunnen zitten.
Wat ik miste was de échte psychologische diepgang, en dan bedoel ik niet het wel of niet in detail vermelden van erg heftige gebeurtenissen maar juist dat je ze voelt. De dingen die ik las waren verschrikkelijk, maar toch kon ik ze niet echt onderhuids voelen. Ook bleven de personages voor mij net wat te vlak. Elk verschillend personage die vertelt, want in het gehele boek wordt de ik-vorm gebruikt, heeft dezelfde manier van ‘praten’ en gebruikt dezelfde (straat)taal, ik denk als daar iets meer verschil in had gezeten het boeiender en ook geloofwaardiger zou overkomen.
De climax van het verhaal vond ik helaas ook wat ‘over the top.’ Er gebeurt ineens heel veel tegelijk en er zaten voor mij wat te veel onwaarschijnlijkheden in, en op zich prima in een fictie boek, maar de toon van de rest van het verhaal is juist vrij serieus. Om die reden zie ik het ook minder als een psychologische thriller maar meer als een drama of een roman met spanning.
Niet een boek dat mij persoonlijk echt heel goed wist te raken, daardoor kom ik uit op: 2,5 sterren.
Een heftig boek met het thema kindermisbruik, bezien vanuit de vrouw van de pleger. Maar zij is niet de enige die aan het woord komt in het boek, ook de dader en nog enkele andere personages komen aan het woord. Vaak heeft de dader het misbruik zelf vroeger meegemaakt, zal dat ook in dit verhaal zo zijn?
Mariska Noordeloos heeft een snel weg lezende manier van schrijven en gebruikt hierbij gangbare (straat)taal. Het is geschreven in de ik-vorm en bezien vanuit verschillende personages. Tevens leer je een stukje verleden kennen, wat een beter inzicht geeft in de gebeurtenissen die zich afspelen in het hier en nu.
Een boek met best een sterk en vooral heftig plot, maar waarvan ik denk dat er met behulp van een paar goede en eerlijke testlezers en/of een goede redacteur toch meer in had kunnen zitten.
Wat ik miste was de échte psychologische diepgang, en dan bedoel ik niet het wel of niet in detail vermelden van erg heftige gebeurtenissen maar juist dat je ze voelt. De dingen die ik las waren verschrikkelijk, maar toch kon ik ze niet echt onderhuids voelen. Ook bleven de personages voor mij net wat te vlak. Elk verschillend personage die vertelt, want in het gehele boek wordt de ik-vorm gebruikt, heeft dezelfde manier van ‘praten’ en gebruikt dezelfde (straat)taal, ik denk als daar iets meer verschil in had gezeten het boeiender en ook geloofwaardiger zou overkomen.
De climax van het verhaal vond ik helaas ook wat ‘over the top.’ Er gebeurt ineens heel veel tegelijk en er zaten voor mij wat te veel onwaarschijnlijkheden in, en op zich prima in een fictie boek, maar de toon van de rest van het verhaal is juist vrij serieus. Om die reden zie ik het ook minder als een psychologische thriller maar meer als een drama of een roman met spanning.
Niet een boek dat mij persoonlijk echt heel goed wist te raken, daardoor kom ik uit op: 2,5 sterren.
0
Reageer op deze recensie
