Een boeiende thriller die gestaag langs een goed in elkaar gezet plot naar een ontknoping gaat

De brug op de cover doet enigszins denken aan “The Bridge” maar al snel wordt duidelijk dat deze vergelijking mank gaat. Toch vormt het, in combinatie met de nachtegaal, een passend beeld bij het boek. Op de achterkant, geplaatst op de kleuren van de cover die mooi doorlopen, een inleidende tekst in het verhaal die bij menig thrillerlezer interesse wekt.
De Nachtegaal begint met een spannende proloog, waarmee je als lezer direct meeleeft met de laatste momenten van iemand, terwijl op dat moment nog niet bekend is om wie het gaat. Johanna Mo neemt de lezer daarna mee naar de eerste dag van Hannah Duncker vlak voor ze start op haar nieuwe werk, waarbij het haar lukt om in een eerste hoofdstuk een stukje context en achtergrond te integreren die je doen afvragen wat er nog gaat komen. De complexiteit van de keuze die Hanna heeft gemaakt wordt met enkele hoofdlijnen geschetst. Hierna wisselt Mo de hoofdstukken vanuit het perspectief van Hannah af met dat van Rebecka, moeder van het slachtoffer. Hierdoor krijg je van meerdere kanten zicht op de zaak, die zich langzaam ontvouwt. De toevoeging van hoofdstukken waarin je als lezer mee terug wordt genomen naar die laatste dag van het overlijden maakt dat je de jonge Joel in je hart sluit en meeleeft met zijn gevoelens.
Waar Joel vooral sympathie opwekt is dat zeker niet met alle personages aan de orde. De zwijgzame en eigenzinnige Hanna, die het sociale contact lastig lijkt te vinden, is intrigerend maar Rebecka roept met haar handelen, ook al past het misschien goed bij een moeder in de rouw, bij momenten irritatie op. Waar Mo goed in geslaagd is, is het tot leven brengen van haar personages terwijl ze voldoende ruimte laat om in vervolgdelen nog meer de diepte in te gaan.
Twee belangrijke elementen in een thriller zijn die van de spanningsboog en het plot. Qua spanning zit er een duidelijke opbouw in, echter zit er geen hoge snelheid in. Vooral de bijdrages over de laatste dag zijn waardevol als het gaat om het toewerken naar de ontknoping. Plot technisch gezien zit De Nachtegaal goed in elkaar, waarbij er naast het huidige plot ook een rode draad loopt rondom Hannah en Erik die in volgende delen kan terugkomen. Johanna Mo is goed geslaagd in haar wens om de complexiteit van het betrokken zijn bij een misdaad, of dit nu is als dader, slachtoffer of een familielid van één van beiden in deze thriller te verwerken.