De trein heeft wat tijd nodig om op gang te komen, maar ontsporen is onontkoombaar

Op de cover een lege treinzit met een klein knuffelbeertje, wat een sinistere aanblik geeft en past bij het plot. De blurb trekt de aandacht en maakt in ieder geval duidelijk dat er sprake is van een spannend boek.

Ontspoord wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, vanuit de verschillende hoofdpersonages. Als lezer leren we Harriet, Nique en Luuk kennen en incidenteel komt ook Tednagelijn88 als perspectief voorbij.
Van den Hoven gebruikt een lange periode om de personages te introduceren, waarin het plot wat voortkabbelt. Harriet en Nique blijken elkaar al op jonge leeftijd te hebben leren kennen en zijn samen, waarbij hun verhaal omgeven lijkt te zijn door mist. Dat beiden zich niet bepaald veilig voelen is invoelbaar, zeker wanneer je lopende het boek meer zicht krijgt op het effect van alle camera's overal.
Luuk is ene jongeman die geobsedeerd is door zijn treintjes en deze ook nodig heeft om tot rust te komen. Hij heeft aardig wat dwangen en wanneer er meer puzzelstukjes op zijn plek vallen wordt duidelijk waar dit vandaan komt.
Vanaf het moment dat Nique daadwerkelijk op pad gaat lijkt het tempo in het verhaal wat toe te nemen, al neemt de vaart pas echt toe wanneer ook haar partner in de buurt komt.
De personages zijn goed uitgewerkt en het onveilige gevoel is regelmatig invoelbaar. Het idee dat je consequent door camera's overal gevolgd kan worden, zelfs als je zelf geen traceerbare middelen bij je hebt, geeft toch een unheimisch gevoel.
Wanneer in de laatste 150 pagina's het tempo omhoog gaat en de spanning zienderogen toeneemt is het wegleggen van Ontspoord een grote uitdaging.
Voor de lezer die het geen probleem vind dat een plot best wat tijd nodig heeft om je er echt in te zuigen is Ontspoord zeker een aanrader.

Recensie exemplaar verkregen voor de Blogtour van uitgeverij Crimecompagnie