De onmacht is op meerdere momenten is het boek duidelijk voelbaar

De cover van Uitgedokterd is voor mij geen aantrekkelijke. Ik kan weliswaar bedenken dat dit waarschijnlijk het hoofdpersonage moet voorstellen maar het geeft me verder weinig clou waar het over gaat. De quote op de voorpagina “Stel dat er iets met je kind gebeurt. Bij het idee alleen al wordt welke moeder krankzinnig” doet dat zeker wel, want daar moet ik als moeder zijnde toch echt niet aan denken.
De proloog waar Antoinette Kalkman mee start maakt direct duidelijk dat er iets heftigs is gebeurt of gaat gebeuren, maar roept ook enige vraagtekens op over wat er nu precies plaatsvind. Waar dit in de proloog nog onduidelijk is vallen op een gegeven moment de puzzelstukjes absoluut op hun plaats.
Uitgedokterd wordt verteld vanuit de perspectieven van Eveline, Justus en Ferdinand. Eveline is moeder van Valerie, een jongedame die volledig onverwacht een heftig ingreep moet ondergaan met de nodige gevolgen. Na eerst haar aandacht aan haar dochter te hebben gegeven blijft de misstand in het ziekenhuis haar bezighouden. Doorzettingsvermogen, vasthoudendheid maar ook enorme boosheid drijven haar voort in haar zoektocht. Justus is de chirurg die de ingreep heeft uitgevoerd op de afdeling geleid door Ferdinand. Waar Justus over zich heen laat lopen en zich tot dingen laat aanzetten waar hij niet achter staat wordt Ferdinand juist meer de bepalende persoon die vind dat hij vanuit zijn achtergrond recht heeft op bepaalde zaken en vooral egocentrisch overkomt.
In haar boek spelen twee verhaallijnen door elkaar, de medische misser en het daarop volgende onderzoek loopt gelijk op met zicht krijgen op de wijze waarom Ferdinand zijn afdeling runt en welke invloed macht kan hebben op de samenwerking. Hier krijgt je als lezer meer zicht op de tweede verhaallijn terwijl de eerst verhaallijn juist op bepaalde momenten wat diepgang lijkt te missen. Meer lezen over hoe het onderzoek van Eveline in elkaar stak had nog meer haar wanhoop en onmacht kunnen aantonen en haar acties nog begrijpelijker kunnen maken. Wel weet Kalkman een zeer geloofwaardig beeld te schetsen van hoe het er op een afdeling van een ziekenhuis uit zou kunnen zien en welke last je daar als patiënt en familie van zou kunnen hebben. Hoe een afdeling gerund wordt, welke visie er aan ten grondslag ligt, hoe macht en geld soms bepalend kunnen zijn en hoe moeilijk het kan zijn om je mond open te doen wordt meer dan duidelijk.
De spanningsboog is bij momenten duidelijker aanwezig dan op andere momenten en zit hem vaak vooral in de onmacht en wanhoop die je als moeder kan voelen wanneer jouw dochter wat wordt aangedaan. En ook in de verhoudingen tussen de werknemer en leidinggevende zit onderhuidse spanning, die maakt dat je wel blijft doorlezen om te ontdekken hoe het zal aflopen.
Of de afloop bevredigend is zal per lezer verschillen, maar Antoinette Kalkman weet de aandacht tot aan de laatste pagina vast te houden.